Rökkur - 01.10.1940, Blaðsíða 5

ROKKUR
149
tilraunina til þess að eyðileggja járnbrautina
varð eg skelkaðri en nokkuru sinni fyrr á æf-
mni. Þennan dag var eg klukkustund á rangli um
Lens, í athugunar skyni, ef eg kynni að verða
einhvers var, sem mér mætti að gagni koma, og
varð ekki fyrir neinum óþægindum. í öllum
borgum fyrir aftan víglínuna var altaf margt
hermanna á slangri sem ekki höfðu neinum sér-
stökum skyldustörfum að gegna. Og þótt innan-
um væri einhverjir, sem ekki liöfðu heimild til
þess að vera á vakki, gat lierlögreglan ekki liaft
augun alstaðar. En þegar eg var á heimleið til
húss Suzanne, til þess að taka þátt í borðhaldi
með þeim i síðasta sinn, stöðvaði mig undirfor-
ingi í herlögreglunni. En hann var mjög vinsam-
legur — miklu vinsamlegri en þeir menn i okkar
eigin lögreglu, sem eg hafði komist í kynni við.
Og mér kom þetta kynlega fyrir sjónir, því að
eg vissi ekki betur en að agi væri tíu sinnum
strangari í þýska hernum en þeim breska. Þeg-
ar undirforinginn hafði athugað skilriki mín
sagðist hann engar athugasemdir hafa að gera,
en gaf mér bendingu um, að eg yrði að hafa
hraðan á, ef eg ætlaði að ná i herfylki mitt á
miðnætti, en það var tekið fram í vegabréfi
minu, að eg ætti að vera kominn til herfylkis
míns á þessum tima. Eg hafði raunar tvö eða
þrjú önnur vegabréf, þar sem annar tími var til-
tekinn, ef eg skyldi þurfa á þvi að halda.
Undirforinginn sýndi mér þá vinsemd að
skýra fyrir mér hvar væri styst að fara til Hul-
luch,- og kom mér í kynni við hermann, sem
ók herflutningabifreið, og átti að flytja gadda-
vír til birgðastöðvar þar þá um kvöldið.
Vitanlega þakkaði eg undirforingjanum alla
vinsemd hans og leiðbeiningar. Fór eg svo inn
í næstu veitingastofu til þess að vekja ekki neinn
grun í augum undirforingjans, og er eg hafði