Rökkur - 01.10.1940, Blaðsíða 14

158
ROKKUR
íst hann við og við inn um lítið gægiop á hurð-
inni en vírnet var neglt fyrir það. Augljóst var,
að hann liafði hinar ströngustu fyrirskipanir
um að gefa gætur að mér. Nei, mínar stundir
voru taldar. Nú var best, hugsaði eg, að húa mig
undir að mæta dauðanum. Og þegar hermaður-
inn fór fram hjá næst kallaði eg til hans og bað
hann að sjá um, að eg fengi leyfi til þess að tala
við fangelsisstjórann.
Hann kom. Hann var maður við aldur —
allra heiðarlegasti karl. Honum féll leitt að horfa
upp á enskan foringja í slíkum vandræðum.
Og eg var ekki í neinum vafa um, að hann
dáðist að mér fyrir það, sem eg liafði gert. Hann
var kominn á þann aldur að hann gat ekki vænst
þess, að það yrði hans hlutverk, að vinna neitt
hernaðarlegt afrek. Það var engin grémja í huga
hans til mín. Eg talaði við hann um riddaralega
framkomu þýskra liðsforingja. Eg sagði honum,
að kafbátsforinginn, sem sökti Ahoukir, Hogue
og Cressy, væri virtur meðal enskra sjóliða, þrátt
fyrir hið mikla tjón, sem hann hafði valdið. Og
fangelsisstjórinn gerði það, sem í hans valdi
stóð, til þess að stytta mér seinustu stundir mín-
ar. Hann sagði mér, að eg gæti fengið þá rétti,
sem eg óskaði eftir. Og ef eg hefði nokkurar ósk-
ir fram að bera, skyldi hann verði við þeim,
stæði það í hans valdi. Þar sem eg gat ekki dott-
ið niður á neitt, sem hefði orðið mér að liði til
þess að flýja fór eg fram á, að fá blek, pappir og
penna, til þess að skrifa seinustu bréf til ætt-
ingja og vina. En eg óskaði þess einnig, að eg
yrði skotinn í einkennisbúningi bresks liðsfor-
ingja. Þessu lofaði hann statt og stöðugt. Það
var löngu orðið dimt, þegar hann fór frá mér, og
þegar hann kom aftur með ritföngin var alt orð-
ið kyrt í fangelsinu. Hann lofaði mér því, að eg