Rökkur - 01.10.1940, Blaðsíða 9

R Ö K K U R
153
Þegar hann var að binda sár mín, kom majór
nokkur, sem hafði með höndum stjórn hjálpar-
starfseminnar, og sagði:
„Þessi maður á viðurkenningu skilið, hann
hefir unnið eins og' hestur og int g'ott verk af
höndum.“ Og majórinn sneri sér að mér og
spurði um nafn mitt og herfylki, og varð eg vit-
anlega að láta honum í té upplýsingar um hvort-
tveggja? og hann lofaði, að herfylkisforingi
minn skyldi fá að vita um frammistöðu mína.
Hver veit, sagði hann, nema eg fengi heiðurs-
merki. Það er skamt úr öskunni í eldinn, hugs-
aði eg, þegar eg var staddur upp í sjúkrabifreið
til flutnings í sjúkrahúsið. Hvílíkur heimskingi
eg var, hugsaði eg nú. Því hafði eg ekki þegar
í stað hlaupið til húss Suzanne, til þess að fá
bundið um sár mín og farið svo í Bois-Bernard.
Nú varð ekkert um það sagt hvenær eg losnaði
úr sjúkrahúsinu. Og svo vofði sú hætta yfir, að
alt kæmist upp.
Það var vel með mig farið í sjúkrahúsinu. Eg
geri ráð fyrir, að sjúkrabílsekillinn hafi komið
því áleiðis, að eg hafi staðið mig vel. Læknirinn,
sem nú bjó um sár mín af nýju, gerði það af
hinni mestu nákvænmi. Því næst var eg háttað-
ur— og þrátt fyrir áhyggjur mínar sofnaði eg
þegar í stað. Svo þreyttur var eg. Þegar eg vakn-
aði varð mér heldur en ekki starsýnt á manninn,
sem lá í næsta rúmi, þvi að hann var enginn
annar en undirforinginn, sem hafði leiðbeint
mér hvernig eg gæti komist til Hulluch!
Eg varð þegar í stað að finna upp á einhverju
mér til afsökunar. Vitanlega spurði hann hvers
vegna eg hefði ekki farið að náðum hans. Eg
sagði honum, að eg liefði vilst og ekki fundið
bílstjórann. En þetta skýrði ekki til fullnustu
hvers vegna eg hafði þá ekki Iagt af stað fót-
gangandi. Nú gat eg ekki logið neinu Upp og