Rökkur - 01.10.1940, Blaðsíða 13

ROKKUIi
157
lá þegar í augum uppi, er svona var komið,
hversu fara mundi fyrir mér. Eftir hálfrar
klukkustundar vonlausa baráttu gafst eg upp.
Það var tilgangslaust að halda henni áfram.
Forseti réttarins kom virðulega og drengilega
fram við mig. Hann kvaðst mundu láta taka til-
lit til allra óska minna, eftir því, sem unt væri.
En þar fyrir gat ekki verið um aðra niðurstöðu
að ræða en þá, að eg yrði sekur fundinn, og ekki
um annan dóm að ræða en þann, að eg yrði skot-
inn í dögun næsta morgun.
Það var farið með mig til Lens, en þýski her-
inn hafði tekið fangelsið þar til notkunar. Þetta
var síðla dags. Eg átti um tólf stundir ólifaðar.
Eg sat einn í klefa minum og hugsaði margt.
Þótt einkennilegt kunni að virðast óttaðist eg
ekki dauðann. En það er ekki eins furðulegt og
það kann að virðast. Eg hefi margsinnis veitt
því athygli í orustum, að hermennirnir óttast
sársaukann meira en dauðann. Eg var eins hress
í lundu og vanalega er eg bjó mig undir það að
kveldi, sem gerast varð morguninn eftir. Eg
hefi aldrei verið rólegri en þetta kvöld. Eg sætti
mig við örlög mín - kannske vegna þess, að mér
var ekki undankomu auðið — örlög mín voru
ákveðin og þar varð engu um þokað. En þrátt
fyrir þetta skaut þeirri hugsun upp, hvort ekki
væri einhver smuga einhversstaðar. Var það nú
alveg víst, að algerlega væri loku fj-rir það skot-
ið, að eg gæti sloppið.
Horfurnar voru síst glæsilegar. Klefi minn var
einn af mörgum, meðfram löngum göngum.
Klefahurðin var ramlega læst og engin leið að
brjótast út. í göngunum var vopnaður hermað-
ur á verði. Eg veitti bvi athvgli, að hann fór fram
hjá klefadvrum mínum á tíu mínútna fresti —
og af því, að það var óvanalegt, að njósnari sem
skjóta átti í dögun var í haldi í klefanum, gægð-