Rökkur - 01.10.1940, Blaðsíða 12

156
R Ö K K U R
„leyfi“ í heimildarleysi. Og svo vakti það illan
grun á mér, að eg hafði ekki þekt tilvonandi mág
Karkelns. Þá grunaði, að eg væri alls ekki Kark-
eln. Og það þrátt fyrir það, að eg gat nefnt alla
félaga hans með nafni. En af því að eg var van-
ur leikari tókst mér að segja sögu mína þannig,
að hún hljómaði trúlega.
En svo kom fyrir atvik, sem af leiddi, að all-
ar mínar vonir urðu að engu. Þegar mál mitt var
fvrir herréttinum kom þar yfirforingi frá Bay-
ern, sem hafði talað við mig, þegar „vopnahléð“
var gert á jóladaginn. Eg sá furðuna í svip hans,
er eg var leiddur inn. Hann star$i á mig er eg
sneri mér að herforingjanum, sem stjórnaði rétt-
arhaldinu, en yfirforinginn frá Bayern gekk til
hans, hvíslaði einhverju i eyru hans. Fyrirskipun
var gefin hermanni einum og brátt var komið
með liúfu og yfirfrakka bresks yfirforingja. Mér
var sagt aðfara í frakkann og setja á mighúfuna.
Yfirformginn frá Bayern horfði á mig um stund.
„Nú?“ spurði forseti réttarins.
„Eg er alveg viss,“ sagði yfirforinginn frá
Bayern. „Hann er breskur liðsforingi. Við töl-
uðum við liann meðan „vopnahléð“ sóð yfir
á jóladaginn. Hann vakti sérstaka athygli mína
vegna þess að hann talaði þýsku með ágætum
— sannast að segja var einn af félögum mínum
sannfærður um að hann væri Þjóðverji —
njósnari sem hefði komist í breska herdeild.“
„Þér eruð ekki i neinum vafa?“
„Eg er ekki í neinum vafa. Að eins liturinn á
hári hans er öðru vísi en þá. Þess vegna var eg
dálítið hikandi í byrjun. Nú er eg alveg viss. Ef
þér óskið þess skal eg víkja úr réttinum og koma
fram sem vitni og vinna eið að framburði min-
um.“
Það var því fyrirsjáanlegt hversu fara mundi.
Eg lýsi ekki réttarhaldinu niánara, þar sem það