Rökkur - 15.07.1941, Blaðsíða 9

RÖKKUR
137
standa út úr vélbyssunum, en
sprengjuflugvélarnar sáðu
förmum sínum hingaS og þang-
að, og lof tvarnabyssurnar
þr.umuðu meðfram. ströndinni,
þar sem aðeins mátti greina
rauðan díl í móðunni — Mal-
eme-flugvöllinn.
J* RA því í birtingu höfðu Bo-
fors-byssur gjammað eins
og' stórir hundar. Ósköpin náðu
liámarki, þegar fimm sprengju-
flugvélar vörpuðu 1000 kg.
sprengjum í röð frá fjöllunum
niður að tjaldbúðasjúkrahús-
inu á. síröndinni.
Stórar, brúnar moldargusur
köstuðust upp í loftið, hver á
fætur annarri. Andartak lieyrð-
ist ekkert og maður vissi ekki
hvað þetta var, en svo kom
hljóðið og loftþrýstingurinn og
þá var fengin vissa fyrir þvi.
Við vorum fimm, sem horfð-
um á þetta frá varðstað okkar
á Akrotiri, hinum hrjóstruga
höfða, sem gnæfir eins og Gí-
braltar yfir Canea og Suda-
flóa.
Við höfðum alltaf verið að
lilaupa i skjól frá því í dögun,
meðan flugvélarnar þutu yfjr
okkur og létu kúlnahríðina
dynja á f jallshlíðinni, þangað til
þær skipuðu sér i fylkingar í 50
—60 feta hæð yfir sjó og héldu
heimleiðis.
Þetta var mikil árás, en við
vorum ýmsu vanir og ekkert
sýndi að neitt óvenjulegt væri
á seiði. En svo liöfðu þessar
hægfara flugvélar komið úx*
vesturátt — þrjár í hóp — og
undir þeim birtust þessir hvítu
dílar, sem gerðu þetta svo óeðli-
legt og ægilegt.
Y FIR útjaðii Canea sveif
flugvél, sem sífellt lækkaði
flugið. „Þarna er a. m. k. ein,
sem liefir orðið fyrir skoti“,
sagði eg við Hai’ry.
En ekkert reykský lagði frá
henni og hún var ólik Junkers
og Messerschmitt-flugvélunum,
sem enn voru yfir höfðum, okk-
ar. Vængjahafið var miklu
meira og bolurinn styttri. Hún
tók ki-appa beygju og lenti svo
hjá loftskeytamöstrum og þá
vissum við allt í einu hvað
þetta var — sviffluga.
Það, senx niaður veitti strax
athygli, var hvex-su skjótt þetta
hafði skeð. Fallhlífarhermenn-
irnir stukku útbyrðis í aðeins
100 m bæð og þeir svifu niður
á hálfri mínútu í mesta lagi.
Það voru engir menn svífandi
i loftinu, sem hægt væri að
skjóta á. Á fám, mínútum voru
þeir horfnir úr loftinu, og það
eina, sem sást, var hvítur blett-
ur, þar sem fallhlíf hafði kom-
ið niður i tré eða utan í fjalli.