Rökkur - 15.07.1941, Blaðsíða 15

ROKKUR
143
JJÓTTIN skall á. Veður var
skýjað og ljósmerki stigu
til lofts, eins og á flugeldasýn-
ingu, vestan megin dalsins, en
með ströndum fram fálmuðu
leitarljósin til hafs, eftir skipa-
lestinni, sem við vissum, að var
í vændum.
Klukkan varð 12 og þá sáust
allt í einu rauðir glampar úti á
sjó og þaðan bárust skotdrun-
ur. Flotinn hafði ekki brugðizt.
Dögum saman söfnuðum, við
saman vasabókum og skjölum
hinna ungu Austurríkismanna
og Bæjara, sem drukknuðu við
þetta tækifæri.
Úr vasabókum, þeirra hrutu
útbreiðslumyndir af Hitler, auk
mynda af blómlegum bænda-
fjölskyldum og börnum, og
bréf frá eiginkonum, sem, höfðu
engar fregnir af ástvininum og
voru að sálast af angist. Sumir
höfðu hálflokið við svarbréf og
sögðu allir: „Eg kemst óhultur
úr þessum leik.“ En hvað allir
hermenn eru vissir um þetta.
P IMMTUDAGSMORGUN. Að-
eins orustuflugvélar gátu
stöðvað hina reglubundnu her-
mannaflutninga til Maleme og
látlausar árásir orustu- og
sprengjuflugvélanna á stöðvar
okkar.
Við höfðum engar orustu-
flugvélar, svo að ekki var um
annað að ræða en að leggjast á
botninn í skotgröfunum. Mað-
ur heyrði sprengingarnar og
meðan maður heyrði þær að-
eins, var manni óhætt. Þetta er
ekki sem verst í eina eða tvær
klukkustundir, en það stóð yfir
allan daginn.
Svartur skuggi elti mig í
bilnum eftir veginum. Eg skildi
ekki af hverju þessi skuggi staf-
aði, fyrri en eg heyrði byssu-
skot, en þá forðaði eg mér upp
í klettana.
Eg fór aftur til hílsins, en
varð að leita skjóls á ný — í
gjótu einni — svo að eg hefði
getað verið 500 fet undir jörð-
inni, ef athugað er, liversu ó-
hultur eg var.
Þegar eg og bílstjórinn höfð-
um reykt tvo vindlinga, skrið-
um við aftur úr fylgsnum oklc-
ar. Bíllinn stóð í björtu báli.
Við fengum hann eftir rnargra
vikna umsóknir og nú var hann
ónýtur á svipstundu.
JjAÐ var í rökkrinu þetta
kveld, að leyniskytta skaut
á okkur Mac. Við vorum á
gangi á veginum fyrir ofan að-
alstöðvarnar. Fyrsta skotinu
veittum við ekki athygli. Ein-
staka skotum var hleypt af all-
an daginn, svo að maður hirti
ekkert urn þau.
En næsta kúla þaut hvínandi
t