Veiðimaðurinn - 01.03.1963, Qupperneq 13

nokkrum líkum, að laxinn fari norður
i Dumbshaf, undir isinn umhverfis Norð-
urpólinn og taki þar út þroska sinn, af
þvi að þar sé ceti, sem honum falli vel,
og tillölulega lítið af þeim hcettum og
óvinum, sem hann helzt þarf að varast.
Þó eru þar víst bceði rostungar og selir,
sem vér hinir fáfróðu hefðum haldið að
vœru honum ekki hœttulausir nágrann-
ar. Ég hef líka lesið grein, þar sem þessi
kenning var harðlega gagnrýnd og eitt
eða tvö háðsmerki sett á eftir svo til
hverri tilvitnun. Svona eru nú skoðan-
irnar skiptar, enn sem komið er.
En eins og stundum hefur verið sagt
hér í ritinu áður, er óvissan ef til vill
það, sem heillar oss mest, og því vœri það
kannski bjarnargreiði, ef fiskifræðing-
arnir legðu einn góðan veðurdag á borð-
ið fyrir oss nákvœmar upplýsingar um
laxinn, lífsferð hans og háttu alla. Sarna
máli gegnir um sjóbirtinginn, að maður
ekki tali um frcenda hans gcesunginn,
sem deilt er um, hvort til sé eða ekki.
Vér erum nú svo undarlega gerð, mann-
anna börn, að þótt vér séum sífellt að
reyna að bæta við þekkingu vora, þá er
ánægjan yfir unnum sigri í þeirri sókn
stundum aðeins „gleði, sem andast, ef
óskinni er náð“, eins og stórskáldið, sem
vitnað var i hér á undan, hefur einnig
komist að orði. Þegar töfrar óvissunn-
ar eru úr sögunni, geta staðreyndirnar
oft orðið ósköp hversdagslegar.
Og nú eruð þér, góðir veiðibrœður,
auðvitað farnir að spyrja og spá um sum-
arið. Sumt af þeim spám hef ég heyrt
i hópi félaga minna og kunningja. Þær
eru eins og œvinlega óskadraumar bjart-
sýnna manna, og þvi eru þær bæði falleg-
ar og skemmtilegar. Það er tæplega hægt
að vera veiðimaður, nema vera lika
gæddur talsverðri bjartsýni, enda ávinna
flestir sér hana í veiðiskapnum, þótt
hennar hafi lítið gætt i fari þeirra áð-
ur og gæti ef til vill ekki á öðrum vett-
vangi. íþróttin er þess eðlis, að hún er
alltaf að vekja nýjar og nýjar vonir —
áin sjálf er full af fyrirheitum, sem halda
oss við efnið, þvi að þar sem fiskurinn er
getsur œvintýrið. alltaf gerst. Hann á
stundum til að taka í síðasta kastinu.
Maður, sem engan áhuga hafði fyrir
stangveiði, átti eitt sinn leið framhjá
stað, þar sem kunningi hans var að veiða.
Hann stöðvaði bílinn og fór að horfa á
tilburði veiðimannsins. Þetta var ósköp
algeng sjón við laxveiðar. Maðurinn
kastaði og kastaði, skipti um flugu og
kastaði aftur, en ekkert gerðist. Loks var
gestinum nóg boðið. Hann steig út úr
bilnum, gekk til kunningja síns og sagði:
„Þetta minnir mig á sögurnar um sand-
burð sjúklinganna á Kleppi, sem sagt
var að Þórður heitinn Sveinsson hefði
fundið upp, til þess að láta þá hafa eitt-
hvað fyrir stafni. Mér telst svo til, að þú
sért búinn að kasta 64 sinnum þennan
tima, sem ég hef horft á þig. Ef þetta er
ekki Klepps-vinna, þá veit ég ekki hvað
verðskuldar það nafn“.
„Já, en nú fer hann að taka“, svaraði
hinn. „Sjáðu bara. Þessa flugu tekur
hann!“ — Og honum varð að trú sinni.
Ekkert segir af viðbrögðum gestsins,
en allir vildum við eflaust hafa verið i
sporum veiðimannsins — í þessari
„Klepps-vinnu“!
GLEÐILEGT SUMAR.
Ritstj.
VSIDIMACUNNN
3