Veiðimaðurinn - 01.03.1963, Qupperneq 36

því sver. Hefur hér veiðst kvenáll, sem
var 120 cm. langur. Þegar hann nær kyn-
þroskaaldri, tekur hann á sig miklar
breytingar í útliti. Hann verður allur
rennilegri. Þessi stóri munnur, og haus-
inn verður oddmjór (torpedolaga), og
jafnframt tekur hann á sig nýjan lit. —
Þá er hann orðinn það sem Danir kalla
„Blankál" (glansandi áll). Hann verður
dökkur á bakinu en hvítur á kviðnum.
Þá fer að koma órói í hann og hann legg-
ur af stað niður í sjó, eins og til könnun-
ar og til að finna lyktina af saltvatninu.
Svo fer hann aftur upp í árnar, og svona
getur þetta gengið sumarlangt. Þetta
má t. d. sjá í Skerjafirði og að sjálfsögðu
víðar hér á landi, og komið hefur fyrir,
að stór glansandi áll hefur komið á lóð-
ir Vestmannaeyjabáta.
En þegar hér er komið, er hann að
kveðja landið fyrir fullt og allt. Hann
fer þvert yfir Atlantshafið aftur, til Sarag-
ossahafsins þar sem hann er upprunn-
inn, fæðir unga sína og deyr síðan. Álitið
er, að hann fæði lifandi afkvæmi, þar
Frá skriístohi
S.V.F.B.
SKRIFSTOFA félagsins að Bergstaða-
stræti 12 B er opin alla mánudaga kl.
5—6,30 e.h. og miðvikudaga kl. 2—4 e.h.
Frá og með 20. maí verður skrifstofan
opin alla virka daga kl. 4—7 e.h. nema
laugardaga kl. 10—12 f.h.
sem hrogn hafa aldrei fundizt í honum,
en í Saragossahafinu kemur lirfan eða
yngsta afkvæmið upp að yfirborði sjáv-
ar og að 50 m. dýpi, og er þá næfurþunn
eins og pappírsblað. Síðan flýtur hún
með golfstraumnum norður að ströndum
Evrópu, og fer ört stækkandi á þeirri
löngu leið, sem tekur um 3 ár.
YFIR 15 M. BJARGVEGG.
Það er margt einkennilegt við álinn,
t. d. má geta þess, að hann fer alla leið
upp í vötnin í Svisslandi, og þar sem
ekki eru vötn, skríður hann eftir jörð-
inni, ef svo ber undir, í næturdögginni.
Vitað er til þess að hann hafi komizt upp
15 m. háan bjargvegg. En það einkenni-
legasta er, þegar hann fer yfir malar-
kamb til að komast upp í vötn, sem eng-
in afrennsli eru frá. Þannig hagar t. d.
við Sveinseyrarvatn í Dýrafirði. Einnig
hefur verið tekið eftir þessu í Kallund-
borgfirði í Danmörku, þar sem nú er
höfn, en hefur verið tjörn til forna, en
eyrin sem aðskilur tjörnina og fjörðinn,
er sú sama og Kallundborg-radíóstöðin
er byggð á. Það sem skeður enn þann dag
í dag, er að álaseiðin fara yfir eyrina til
að komast inn á höfnina, þó að nú sé ekk-
ert því til hindrunar að fara inn um
hafnarmynnið. Þetta hefur valdið vís-
indamönnum miklum heilabrotum, og
eru þeir ekki sammála um, hvers vegna
állinn gerir þetta, hvort um erfðavenju
eða eðlisávísun einhvers konar sé að ræða!
Hvernig vita álaseiðin, þegar þau skríða
á land, að það er vatn hinum megin fyr
ir þau að lifa í?
26
Stjóm S.V.F.R.
Veioimaðurinn