Veiðimaðurinn - 01.03.1963, Síða 16

Bté4 llí xrÁdaJídaú..
ÞAÐ er ekki amalegt að fá svona tilskrif á þorr-
anum. Lesendur Veiðimannsins kannast eflaust
við höfund þess, því að margt skemmtilegt hef-
ur áður verið birt eftir hann hér í ritinu.
Sumir hafa auk þess kynnst honum persónu-
lega, veitt með honum og heyrt hann varpa
fram snjallri stöku. — Bréfið er skrifað á Páls-
messu í vetur.
Það er rangt til getið, Steingrímur, að ég hafi
hætt lestrinum fyrr en lokið var efninu — og ég
hefði þegið meira. Blessaður talaðu meira við
sjálfan þig, en hafðu pennann í hendinni og
láttu hann festa eintalið á blað fyrir Veiðimann-
inn. Með kærri kveðju. — Ritstj.
Kæri, herra ritstjóri.
ÉG óska þér alls góðs á nýbyrjuðu ári,
þakka þér fyrir Veiðimanninn og góða
kynningu fyrr og síðar------
Nú horfi ég yfir hvíta, þögula flatn-
eskju. — Þarna er áin undir íssænginni.
Ég finn til einhvers nagandi óþols hið
innra. Ég þrái bláan straum, hreyfingu,
vatnanið, líf og liti, andstæðu hinnar
hvítu kyrrðar. Æ, ég veit svo sem hvað
að mér er: Það er veiðiþráin, sem bloss-
ar upp öðru hvoru, þegar áin og veiði-
stöngin eru fangar í sínu hulstrinu hvor.
Ef ég væri yngri, myndi ég taka skíðin
mín og leita óþoli mínu lækningar í
brattri brekku, en — því miður — beinin
eru orðin of stökk til þess að hætta á
nokkuð slíkt.
Hefði ég nú gamlan veiðifélaga að tala
við! En hann er ekki við hendina. Ég
gríp því til pennans og ímynda mér, að
ég sé að spjalla við þig. Ég veit, að þú
skilur mig. — Allir veiðimenn hafa gam-
an af að heyra veiðisögur og þó einkum
að segja þær! Þá streyma fram lindir
skemmtilegra atvika. f þeim lindum
glampar á margan fallegan hylinn og
margt veiðilegt brotið.
Flestar veiðisögur eru um mikla veiði,
Þegar menn vitja veiðistöðva endurminn-
inga sinna, leita þeir oftast á fengsælu
rniðin. — Því ekki það?
Samt er það svo, að sumir minnast
fremur atvika, sem ekki eru tengd mik-
illi veiði, heldur viðureign við einstaka
fiska. — Fiskar á sama aldri og svipaðir
á stærð eru harla misjafnir að hörku og
þoli. Auðvitað skiptir afarmiklu, hvar og
hvernig öngullinn stendur í þeim, og
einnig vatnslag þar, sem þeir eru þreytt-
ir. En varla verður hjá því komizt að
álykta, að vitsmunastig einstaklinga sé
talsvert mismunandi, en einkum þó skap-
ið. Og er næsta skemmtilegt að veita eft-
irtekt hinum afarmisjöfnu viðbrögðum
fiska sömu tegundar við svipaðar aðstæð-
ur. Hér er eingöngu átt við lax, en ekki
er ólíklegt, að þeir, sem veitt hafa aðrar
fisktegundir á stöng eða handfæri, hafi
orðið hins sama varir. Og hversu oft
finnur maður ekki til samúðar með fisk-
inum, sem berst fyrir lífi sínu með öll-
um tiltækum ráðum, þangað til þrotinn
er allur máttur?
Eitt sinn tók hjá mér lax á meðalstóra
flugu alllangt frá landi. Hann byrjaði
6
Veioimaðurinn