Þjóðólfur - 01.04.1954, Qupperneq 4

- 4 -
Ég vaknaði einn vormorgun, við það,
að kallað var á mig og mer sagt að
flýta mér. Ég klæddi mig í snatri og leit
ut um gluggann. Úti fyrir var solskin,
logn og fjörðurinn, sem blasti við, glóði
spegilsléttur í gullnum sólargeislum.
Ég minntist þess nú, að ég ætlaði að
leggjast á gren eins og aðrar góðar og
mætar grenjaskyttur. En svo var mál
með vexti, að frændi minn var grenja-
skytta hreppsins, og naut ég þess. Við
tókum nu að tygja okkur og bjuggum okk-
ur vel að nesti og hlífðarfötum, þó að ó-
líklegt virtist, að við þyrftum að nota
þau og bárum byssu og sk.ot eins og vera
bar. Lögðum við því næst á hestana og
héldum af stað. Fréttir höfðu borizt um
það hvar grenið væri að finna. Svo hag-
aði til, að urðarani lá þarna meðfram
rótum fjalls nokkurs, er nefnist Bani.
Sú sögusögn er við það tengd, að þræll
nokkur á landnámsöld hafi strokið og ver-
ið hent fram af gnipu þar í nefndar skyni,
en fjallið er þverhnípt mjög og af þessu
atviku hafi íjallið dregið nafn sitt.
í urðarrana þessum var grenið. Þegar
við nálguðumst grenið, gaus á móti okk =
ur megn fýla, svo að við héldumst varla
við. Nöguð lambsbein, sundurtættir fugl-
ar og fiður, lá eins og hráviður í hvos
nokkurri. Eftir þessum kennimerkjum
veittist okkur auðvelt að finna aðal-
munna grenisins. Frændi minn byrjaði
undireins að egna fyrir yrðlingana í
boga. Við fórum að búa allt, sem bezt
í haginn fyrir okkur, tína fram nestið,
breiða flíkur undir okkur og hagræða
veiðarfærunum. Við notuðum tvo stóra
steina skammt frá munnanum, til að
skýla okkur. En brátt vissi ég hvorki í
þennan heim né annan, því að ég sofnaði
og vaknaði ekki aftur fyrr en ég fann
allt í einu stjakað við mér, en um leið
gripið alióþyrmilega fyrir munn mér.
Allur var varinn beztur, því að nú sásí
lágfóta nálgast. grenið með fugl í kjafti