Þjóðólfur - 01.04.1954, Qupperneq 6

6 -
Þegar eg f6r eftir veginum, sá ég gaml-
an karl„ sem sat á steini og gaf tveim
hröfnum að éta ur hendi sinni, Ég gekk til
karlsins, af því að mér þótti þetta skrítið
fyrirbrigði og spurði; ”Af hver ju ertu að
gefa hröfnunum að éta?" Og karlinn svar-
aði; "Af því að þeir eru svangir. " Ég
spurði, hvers vegna þeir væru svangir ?
"Ai því að þeir eiga engan mat," svaraði
karlinn. Ég hélt áfram að spyrja; "Af
hverju eiga þeir engan mat?" Og karlinn
svaraði; "Af því að þeir eru fátækir."
"Af hverju eru þeir fátækir?" spurði ég
enn. Karlinn leit á mig og varð hugsi,
en sagði síðan með hálfálkuleg\xm svip ;
"Ég veit það ekki. " Mér lá við að
spyrja, hvers vegna hann vissi það ekki,
en ég hætti við það. "Hrafnarnir eru
vinir mínir, " sagði karlinn og vildi 6-
mögulega yfirgefa þennan álkulega svip,
sem hann hafði sett upp. Forvitni mín
margfaldaðist við þennan merkilega
vitnisburð, en karlinn hélt áfram;
"Ég skal segja þér litla sögu, ungi mað-
ur. Það var einu sinni stért fljot, sem
átti upptök sín einhvers staðar langt í
austri. Það rann gegnum landið, þar
sem sagan gerist, og streymdi að ósi
einhvers staðar í vestri, þar sem sólin
var vön að setjast. öðrum megin við
fljótið var lítið hús og hinum megin var
líka lítið hús, í öðru húsinu bjó maður
og í hinu húsinu bjó kona. Maðurinn
elskaði konuna og konan elskaði mann-
meira sem yrðiingurinn öskraði, því nær
færðist tófan og þar með var tilganginum
náð, og brátt var hún komin í prýðis-
skotfæri, og þá reið skotið auðvitað af og
tófan stökk svona álíka hátt upp í loftið
og Gunnar frá Hlíðarenda, en sá var
munurinn, að hún valt niður dauð, en það
hefur Gunnar að líkindum ekki gert.
Leystum við nú yrðlinginn og stungum hon-
um niður í poka, og þá þagnaði hann. Mér
varð nú fyrst að orði, hvort ekki væri hægt
að fara eins með refinn, en hann sagði
engar líkur til þess, að hann myndi "koma
að" eftir slíka styggð. Nú var komið fram
á miðja nótt, roðinn í vestri var að mestu
horfinn, en nýr roði var að myndast í
austri. Allt var svo dauðakyrrt, að mér
fór að líða hálfilla og fór að hafa samvizku-
bit af þessu öllu saman. Voru þessi dýr
ekki að heygja lífsbaráttu eins og við?
Hvernig líður þessum vesalingum á vet-
urna, hve margir þeirra falla þá ekki úr
hor og kulda ? En nú var sumar, og ég
hrinti því slíkum hugsunum frá mér. Og
því fórum við að hugsa til þess að ná hin-
um yrðlingunum út, en þar sem þeir voru
orðnir þetta stálpaðir, þá var það enginn
hægðaleikur. Sáum við þá ekki annað ráð,
en að svæla þá út. Þarna voru tveir munn-
ar, og var kynt við annan þeirra í þurru
laufi og spreki. Brátt fylltist allt af reyk
inni í greninu. Mitt hlutverk var að grípa
yrðlingana jafnóðum og þeir komu út:„
Ekki leið á löngu, áður en þeir fóru að
tínast út einn og einn í einu, og var það
því auðvelt verk að handsama þá og
stinga þeim niður í poka, af því að þeir
voru steinblindir af reykjarsvælunni.
Þegar við lögðum af stað heim, höfðum
við fimm yrðlinga í poka og eitt rófu-
skott, en eins og menn vita, þá eru tófu-
skott mjög verðmætir hlutir. Fyrir eitt
slíkt er hægt að fá hvorki meira né minna,
en hundrað og fimmtíu krónur og vorum
við því glað’ir og reifir og gumuðum mikið
af förinni, er heim kom.
R.H.