Úrval - 01.04.1954, Blaðsíða 4

2
ÚRVAL,
ódaun eins og frá úldnum
krabba, og að kóralrifið, sem
ristir hvíta, húðmjúka fætur
manns til blóðs, er einna líkast
hrundum steinsteypuvegg.
Söngur brimsins er í moll,
þungur og svæfandi; þurra-
skrjáf í pálmunum þegar stað-
vindurinn vaggar þeim og sólin
glóir þung og brennheit á bláum
himni. Það er erfitt að trúa því,
að maður sé kominn til hinnar
marglofuðu paradísar.
Engan stað á jörðinni þrá
eins margir að koma til og
Tahiti — og fáa staði er jafn-
erfitt að heimsækja.
Franska Qceania hefur engar
reglubundnar samgöngur við
umheiminn — nokkur vöruflutn
ingaskip frá Marseille eða San
Francisco, stöku ferðamanna-
skip, nokkrar lystisnekkjur,
þetta eru allar samgöngurnar
milli Félagseyjanna og um-
heimsins.
Öðru hvoru er gerð tilraun
til flugsamgangna til að rjúfa
einangrun Tahiti, en þær hætta
jafnóðum aftur. Það er eng-
inn flugvöllur á Tahiti og
flugvélar verða að setjast á ó-
siétt kóralrif Bora Bora, fimm-
tíu mílur frá Papeete, en þangað
eru farþegar fluttir með skútu
eða flugbát, sem flýgur milli
Bora Bora og hinnar litlu, sóða-
legu höfuðborgar paradísar.
Frökkum er heldur ekki gefið
Bm ferðamenn.
Ferð mín til Tahiti hófst á
þiuiglyndislegum degi í Hótel
Halekulani í Honolulu. Það er
gamalt orðtæki sem segir að'
valt sé að treysta Englendingi,
sem er góður frönskumaður,
hann sé annað hvort diplómat
eða fjárhættuspilari, en ég sá
ekki ástæðu til að tortryggja
litla manninn með hvíta strá-
hattinn, sem vék að mér
skemmtilegum ferðamannabækl-
ingi og sagði glaðlega: „Voilá/"
Hann var girnilegur á að sjá.
Á kápunni var ung stúlka, nakin
niður á lendar, með sítt, svart,
flaksandi hár og brosti íbygg-
in á móti fyrirsögninni: „Komið
til paradísar, og njótið lífsins í
landi ástarinnar! Kynnist blóma-
rósum Tahiti!“
Texti bæklingsins var fullur
fyrirheita um paradísarunað:
fyrir sama og ekkert gaztu
iðkað sjóböð og dansað við inn-
fæddar stúlkur, og þegar þú
hafðir fengið nægju þína af
frumstæðu lífi, gaztu leitað þæg-
inda í glæstum sölum helzta
gistihússins í Papeete eða leitað
munuðfullra skemmtana meðal
rómantískra skútuskipstjóra og
ríkra plantekrueigenda í hin-
um f jölmörgu vínstofum og næt-
urklúbbum borgarinnar.
Á kvöldin gaztu kafað eftir
perlum í lóninu eða skutlað há-
karla við kyndilljós, en dýrstan
feng dró sá á land sem helgaðf
sig konum Tahiti.
„Hinar litprúðu meyjar Tah-
iti“, stóð í bæklingnum, „eru ör-
látar á hina brúnu fegurð sína
og heilla yður með amour og;