Fréttabréf Samtaka lungnasjúklinga - des. 2021, Blaðsíða 28

28
Ertu á leið til útlanda?
Rabb og ráðleggingar um undirbúning fyrir flugið
Nú, þegar kórónuveirufaraldurinn hefur haldið
jarðarbúum í ríflega eins og hálfs árs gíslingu er farið
að grilla í bjartari tíma. Mikill meirihluti okkar
Íslendinga er tvíbólusettur og margir búnir að fá
örvunarskammt að auki. Vel hefur gengið að viðhafa
sóttvarnir og virða nauðsynleg fjarlægðarmörk manna
á milli. Fólk er því eðlilega farið að hugsa aðeins út fyrir
landsteinana.
Nú á haustdögum hittumst við Andrjes Guðmundsson og
Gunnhildur Hlöðversdóttir í morgunkaffi og ræddum um það
sem lungnasjúklingar þurfa helst að hafa í huga þegar þeir fara í
millilandaflug. Bæði hafa þau sínar reynslusögur að segja af
ýmsum óþægindum sem vel hefði mátt koma í veg fyrir.
Mikilvægi þess að skoða aðstæður á flugvöllum
Andrjes rifjar upp þegar hann og eiginkonan flugu eitt sinni
heim frá Berlín eftir að hafa verið á lengra ferðalagi. „Ég valdi
náttúrulega ódýrustu ferðina þar sem það munaði heilmiklu. Ég
vissi þó ekki að í Berlín væru tveir flugvellir. Þegar þau mættu
svo út á flugvöll var engin aðstaða þar fyrir fólk, hvorki heilbrigt
né sjúkt. Þau þurftu að ganga upp og niður stiga, aftur og aftur.
„Við vorum með tvær ferðatöskur, súrefnissíuna og þar sem við
vorum að koma úr hjólaferðalagi vorum við líka með hjálma og
alls konar drasl. Þetta var því meiri háttar verkefni fyrir mig að
fara upp og niður stigana og konuna með allar töskurnar,” rifjar
hann upp og andvarpar.
Þegar ég spyr hvort hann hafi ekki verið búinn að kynna sér
aðstæður, segir hann að sér hafi ekki dottið í hug að það væru
tveir flugvellir þarna. „Svo kom líka í ljós að það hefur lengi
staðið til að leggja þennan flugvöll niður þar sem hann stenst
engan veginn nútímakröfur og hefur sennilega verið hróflað upp
þegar múrinn var byggður.”
Var stundum orðinn ansi slappur
Andrjes hefur starfs síns vegna ferðast mikið gegnum tíðina og
eftir að hann veiktist var mikill munur þegar hann fékk ferðasíu
sem hann segir þó oft ekki hafa dugað nema hluta af ferða-
laginu. „Sérstaklega í lengri vegalengdunum, eða þegar ég þurfti
að millilenda og stuttur tími var á milli fluga. Þá varð hún oft
batteríislaus áður en ég náði á leiðarenda.” Hann segist hafa
stundum verið orðinn ansi slappur. Þó að það sé ekki þörf á
súrefni fyrir venjulegt fólk, þá er hlutfall súrefnis yfirleitt minna í
flugvélum og fólk mettar almennt verr sem hefur veruleg áhrif á
þá sem eru eitthvað veikir fyrir. „Ég var stundum kominn mjög
lang niður í mettun, bara sitjandi í sætinu mínu, hvað þá ef ég
þurfti að hreyfa mig eitthvað.”
Bara neyðarsúrefni um borð
Gunnhildur nefnir í þessu samhengi að hún hafi stundum heyrt
sagt að það sé súrefni um borð ef þörf krefur. „En það er
auðvitað bara neyðarsúrefni,” bendir hún á. „Þú getur ekki litið
svo á að þú fáir bara súrefni hjá þeim ef sían dugar ekki.
Neyðarsúrefnið er svo lítið.” Það er því nauðsynlegt að láta vita
fyrirfram. Reyndar bendir Andrjes á að þrátt fyrir að þjónustan
sé góð þá getir þú lent á aðila á þjónustuborðinu sem þekkir
ekki vel til. „Ef við tölum aftur um þjónustuna, þá hef ég hringt
og tilkynnt að ég sé með síu, eins og á víst að gera, en hef þá
hitt á fólk sem skilur ekkert hvað ég er að tala um. Eftir að hafa
beðið í ansi langan tíma eftir að ná sambandi, spyr það í
forundran af hverju ég sé að láta það vita.”
„Svo þarftu að vera með vottorð frá lækni um að þú verðir að
vera með síuna,” bætir Gunnhildur við. „Ég man að vísu ekki
eftir að hafa þurft að sýna það.” Andrjes samsinnir því. „Það er
samt örugglega betra að hafa það,” segir Gunnhildur.
Gunnhildur og Andrjes.