Heima er bezt - 01.12.2002, Blaðsíða 21

Jósef Jakobsson trésmiður, átti
heima í borginni Nazaret í Galí-
leu, nálægt því miðja vegu milli
hins nafnkunna Galíleuvatns og hins
bláa Miðjarðarhafs. Fjallið Tabor var
þar nálægt.
Hann gat ómöguleg gleymt
stúlkunni fallegu með dökka síða hár-
ið og svörtu augun. Hvemig sem
hann reyndi, gat hann það ekki. Mynd
hennar og ásýnd, þrengdi sér inn í vit-
und hans, hún var þar á daga og næt-
ur.
Trésmiðurinn ungi gat engan veg-
inn fest blund á brá þessa nótt, hvem-
ig sem hann reyndi. Ein andvökunótt-
in enn bættist við í hóp allra hinna.
Nei, það þýddi víst ekki að sofna í
nótt fremur en fýrri nætur.
Jósef reis upp af fleti sínu og gekk
út í kyrra nóttina. Hátt uppi á dimmri
hvelfingu himindjúpsins tindruðu og
blikuðu óteljandi silfurlitaðar og bláar
stjömur eins og skart á dökkri slæðu,
þaðan sem stafaði örlitlum geislum,
stjörnuskini. Bleikur máni hellti geisl-
um yfir dimma jörð. Litlu, fátæklegu
húsin í Nazaret böðuðust í silfúrlitu
tunglsljósinu og vörpuðu skugga yfir
mjó húsasund og þröngar götur.
Trésmiðurinn ungi horfði út í tungl-
skinsbjarta nóttina. Hann var hugsi og
hjarta hans fýlltist þrá eftir því, sem
þessa stundina virtis ómögulegt.
Hún hét María, dóttir Jóakims og
Önnu, létt eins og fjallahind með
svart hárið, er bylgjaðist létt í blæn-
um. Frænka hennar hét Elísabet og
var gift Zakaría presti. Hún sat í
dyngju sinni. Hún hafði veitt smiðn-
um unga athygli. Ekki svo að skilja að
hún hafi haft einhver samskipti við
hann, nei og nei. Þau höfðu svona rétt
aðeins talast við, en það vom ekki
nema orð og orð. Samt, já, samt, var
Jólasaga
líkt og einhveijir straumar lægju á
milli þeirra. Hún fann það glögglega
ef hún sat andspænis honum. Hún
varð að viðurkenna að henni líkaði
vel við hann.
Dagar liðu, þau vom farin að talast
við æ oftar. Hún saknaði hans þegar
hún hitti hann ekki. Hvað var þetta?
Var hún e.t.v. orðin ástfangin?
Nótt eina hittust þau. Uti var glaða
tunglsljós og þau drógu sig inn í for-
sælu tijánna, þar sem tunglsljósið var
ekki alveg eins glatt. Hann dró hana
að sér, játaði henni ást sína, á eftir
fylgdi fyrsti kossinn.
Þau vom heitbundin, giftingardag-
urinn var ákveðinn og ekki var langt
fram að þeim degi. Þá kom það, alveg
eins og regn úr heiðskíru lofti, eins og
reiðarþruma. María var þunguð. En
þau feikn og skelfing. Þetta var næst-
um eins og dauðadómur. Ógift stúlka
með bami, sat í festum og sem enn
verra var, festarmaður hennar átti ekki
þungann. Hreinn hórdómur og rabbí-
amir settu upp vandlætingarsvip, kon-
urnar hvísluðust á og sveiuðu og gjó-
uðu hornauga. Hefúr þú heyrt frétt-
ina? Hún segist vera þunguð af völd-
um heilags anda, það hefði verið eng-
ill og hann hefði sagt við hana að
heilagur andi myndi yfirskygja hana.
Og nú var aðeins farið að sjá á henni.
Jósef hafði frétt þetta og séð.
Hvemig gat hún gjört honum þetta?
Hann, sem hafði lagt trúnað á það
sem hún sagði. Hann, sem hélt að allt
væri í stakasta lagi. Elskaði hún hann
ef til vill ekki lengur, reyndust fallegu
brosin hennar bara tál?
Jósef var grandvar maður, en þetta
kom yfir hann eins og reiðarslag.
Hann gekk um gólf fram og aftur, en
gat ekki fest hugann við neitt, særður
djúpu hjartasári.
Jósef lagði hefilinn ffá sér og
kastaði söginni út í hom. Það var ekki
til neins að ætla sér að vinna eitthvað,
slíkt var vita vonlaust undir þessum
kringumstæðum. Hvers vegna? Já,
hvers vegna? Honum fannst undarleg
þessi skýring hennar á þunguninni.
Nei, það þýddi ekki að segja honum
Jósef slíkt, hann trúði ekki þessari
sögu. Hún var undarleg kvensálin og
torráðin, að halda að hann tryði þess-
ari skýringu, sem bæði var makalaus
og marklaus. Hann, sem hafði trúað
að María væri blátt áfram, falslaus,
flekklaus og hreinskilin. Hann elskaði
og hataði um leið, elskaði hana en
hataði þetta fals.
Tekið var að húma. Jósef gekk út í
húmið, bráðum var myrkrið komið og
það myndi umlykja hann, hvolfast
yfir hann. Myrkur var í sál hans og
sinni. Draumamir fögru fölnaðir,
brostnir, allt var á enda, búið. Hann
ætlaði að skilja við hana í kyrrþey til
þess að gjöra henni ekki hneisu, því
það vildi hann eigi gjöra. Hann varp
öndinni þunglega um leið og hann
hvíslaði út í myrkrið ofúrlágt:
„María, María.“
Jósef hafði lagt sig, hann var þreytt-
ur eftir amstur og þunga daganna.
Skyldi hann geta sofnað núna eða
bættist enn ein andvökunóttin við? Nú
vom áhyggjur hans annarrar ættar en
fyrst. Áður var það þráin eftir henni
og óþreyjan, eftirvæntingin sem hélt
vöku fyrir honum. Nú var það sorgin.
Jósef sofnaði og nú dreymdi hann
draum, undarlegan draum. Honum
fannst sem til sín kæmi ungur maður í
hvítum klæðum, engill. Engillinn
ávarpaði Jósef og sagði:
Heimaerbezt 533