Heima er bezt - 01.12.2002, Blaðsíða 40

- Sonur minn.
- Já, svarar Bóas Jensen með hægð og snýr sér frá
glugganum. Sárar endurminningar frá uppvaxtarárunum
líða í leiftursýn fyrir hugarsjónir hans. Honum fannst það
skrýtið að hann skyldi ekki eiga mömmu og pabba eins
og öll önnur börn, sem hann umgekkst, en nú loks hefur
hann fengið að heyra fullnaðarsvarið við forsendum þess.
Hann mætir augum föður síns, hlýjum og drengilegum,
föðurs, sem hafði enga hugmynd um tilveru sonar síns
fyrr en á þessari stundu og þeir fallast í faðma. Tímaskeið
óvæntrar hamingju er runnið upp í lífi þeirra beggja.
En Jensen skipstjóri þarf að fá að vita forsöguna alla,
frá því að sonur hans leit fyrst dagsins ljós og þar til hann
varð sjálfbjarga maður. Var Gurrý einstæð móðir í upp-
eldishlutverki sínu eða skópu fleiri örlög sonar hans á
þroskaárunum og hveijum skuldar hann þá hlut sinn í
framfærslu drengsins. Þetta verður hann að fá á hreint,
því sú skuld verður greidd upp á eyri.
Jensen skipstjóri tekur sér að nýju sæti við rekkju Guð-
ríðar og ber prúðmannlega fram ígrundaðar spurningar
sínar um fortíð sonar þeirra. Guðríður er tilbúin að skýra
honum frá því litla sem hún veit um uppeldi drengsins og
einnig eigin örlögum, því viðkomandi. En Bóas Jensen
langar ekki til þess að hlýða á þá sögu í endursögn móður
sinnar og hann segir rólega:
- Ég læt ykkur foreldra mína eina um stund. Þið hafið
eflaust margt að ræða og viljið næði til þess.
Hann brosir til þeirra og hverfur fram úr sjúkrastof-
unni. Guðríður er orðin þreytt af að sitja upp í rekkjunni,
hallar höfðinu á koddann og hagræðir sér í hvílunni. Jen-
sen skipstjóri tekur hönd hennar í sínar og þrýstir hana
hlýtt og traustvekjandi. Og Guðríður hefur frásögn sína.
Hún skýrir honum í stórum dráttum frá algjöru munaðar-
leysi sínu undir þessum kringumstæðum og hvað hún
hefði álitið að væri barninu fyrir bestu á meðan hún færi
og leitaði að föður þess og hún talið jafnframt alveg ör-
uggt að strax og hún hefði fundið hann mundu þau bæði
koma og sækja drenginn. Hún kveðst hafa borið það
óbilandi traust til húsbænda sinna að þau létu barnið ekki
frá sér fara þegar hún væri horfin á braut, en biðu þess að
hún kæmi að sækja það.
Næst lýsir hún íjáröflun sinni fyrir Noregsförinni og
hvernig henni vegnaði þar í landi fýrstu árin, á meðan leit
hennar að barnsföðurnum stóð yfir og hann hefði hún
ætlað að finna þótt hún þyrfti að ganga Noreg endilang-
an, frá syðsta tanga að nyrsta útskeri.
Guðríður andvarpar og tekur sér málhvíld.
Jensen skipstjóri bíður rólegur eftir framhaldi þessarar
raunalegu frásagnar, sem snertir hann bæði sárt og djúpt.
En Guðríður tekur brátt þráðinn upp að nýju og segir
döprum rómi:
- Svo rann sá dagur upp, sem batt skjótan endi á leit
mína og skipti sköpum í lífi mínu. Ég var komin norður
til Bjarnaríjarðar og hafði starfað þar um skeið. Eímrædd-
an dag var ég í helgarleyfi og hugðist nýta það vel í leit
minni. Ég var á gangi norðarlega í þorpinu er ómur af há-
tiðlegri tónlist barst skyndilega að eyrum mér, organleik-
ur, brúðarmars, flug mér í hug. Ég nam staðar og litaðist
um. Jú, ég var stödd spölkorn frá þorpskirkjunni og það-
an bárust þessir ljúfu tónar. í næstu andrá var kirkjudyr-
unum lokið upp og skartklædd brúðhjón komu í augsýn.
Nokkrar bifreiðar stóðu spölkorn fyrir ofan götuna þar
sem ég var stödd og brúðhjónin leiddust að einni þeirra,
glæsivagni, en brúðguminn kom mér strax eitthvað kunn-
uglega fyrir sjónir. Hann hjálpaði brúði sinni að stíga upp
í glæsivagninn en leit svo eldsnöggt í áttina þangað sem
ég stóð, og eitt andartak sá ég greinilega andlit hans og
ljósa, hrokkna hárið. Ég þurfti ekki að velkjast í neinum
vafa. Þetta var hann, sem ég leitaði að, Jensen, faðir
drengsins míns.
Brúðguminn lyfti sér léttilega upp í sætið við hlið brúð-
arinnar og glæsivagninn ók á brott. A þeirri stundu
hrundi líf mitt líkt og spilaborg og ég stóð eftir á nöktum
grunni.
Framhald í næsta blaði
552 Heima er bezt