Heima er bezt - 01.10.2007, Síða 10

vikugamalt bam. Konan mín var fremur heilsuveil, hún var á
Vífílsstöðum um tíma. En hún var afar dugleg kona og lærði
klæðskerasaum og vann þannig fyrir sér. Dóra dóttir okkar ólst
upp frá fimm ára aldri, hjá bróður mínum Guðjóni Jónssyni
og konu hans Rannveigu Eyjólfsdóttur. Eftir að við Þórunn
skildum eignaðist hún son sem heitir Eirafh. Elann notar
ekki sitt rétta föðumafn og skrifar sig Steindórsson.
Það var alltaf mikill vinskapur á milli okkar Þómnnar
þó svo að þannig færi að við bærum ekki gæfu til
að vera áfram saman.
Svo vildi til að Einar bróðir minn var verkstjóri
við símann og ég fór að vinna hjá honum. Þá var
síminn lagður ofan jarðar á háa símastaura til að
fyrirbyggja að skepnur flæktu sig í línurnar og líka
til að snjórinn sligaði ekki línumar. Þá var maður
langdvölum að heiman.
Eg vann aðallega við símalagningu á Vestljörðum og
áNorðurlandi.
Við lögðum síma yfír heiðina niður í Dynjanda og
þaðan út í Grunnuvík. Þá var séra Jónmundur á Stað,
mikið heljarmenni að kröftum.
Ég vann við að leggja símann yfír Dalsheiði frá Unaðsdal. Þar
vann ég sem smiður. Dalsheiðin er mjög grýtt og sumstaðar
varð að byrja á því að bora með gömlu borunum, þá á ég
við að allt var gert með handafli. Það var flutt smiðja upp
á heiðina til að hægt væri að skerpa borana en það varð að
hita jámið áður en boramir vom slegnir fram. Það
eins með jámkarlana en oddurinn á þeim var fljótur
að sljóvgast þegar var verið að gera holur í grýtta
jörðina. Endinn var hitaður dumbrauður og síðan
kældur með því að setja glóandi járnið á milli
steina, best var ef þar var jarðleir.
Það þurfti að gera djúpar holur fýrir endann
á hverjum símastaur og setja jarðveginn sem
490 Heima er bezt
Listaverk eftir
Grím Marinó.
þéttast að staumum svo að hann sæti fastur.
Þegar búið var að setja stauranna niður og festa þá
eins og þurfti var farið að valsa út línuna. Símavírinn
kom á stómm rúllum sem oft voru notaðar fýrir
borð í garða, svona seinna meir. Þessar rúllur
voru stórar og það varð að setja þær á vagn
sem hestar drógu en þar sem því var ekki
komið við var það gert með handafli. Þegar
búið var að valsa út línuna var henni lyft
og línumenn fóm upp í staurana og festu
hana á glerkúlur, sem vora efst á hveijum
staur. Það var heilmikill vandi að vera
línumaður. Fyrir þá sem ekki þekkja til þá
vora skómir sem línumennimir notuðu,
með sterkum göddum sem gengu inn í
tréð. Mennirnir sem voru niðri lyftu síðan
línunni til mannsins sem var uppi í staumum.
Svo var vírinn strengdur en það var gert með
talíu og talsverður vandi,
því vírinn varð að jgpt
vera mátulega
w'
/.
\
Marinó við eitt verka sinna.
Feðgarnir Steindór og Grímur Marinó, við
listaverkið Hanann í Bókasafni Kópavogs.
Grímur Marinó við Vonina, listaverk eftir
hann á Hellissandi.