Heima er bezt - 01.10.2007, Síða 14

Tákrœn mynd, Steindor viö lestur í
sólskálanum.
JÓN EINARSSON frásteinum
F. 28.7.1867 D.2L&I916
KVÆNTUR JÓHÖNNU MAGNÚSDÓTTUR
F 29.8.1868 D1ÍÍI955
Stytta sem Grímur Marinó gerði af
föður sínum. Kötturin Rósý situr í
sófanum.
í Vestmannaeyjum, á Rifi, í Kópavogi
og víðar. Einnig er til mikið af
innilistaverkum eftir Grím Marinó.
Legsteinn foreldra Steindórs í
kirkjugarðinu í Eyvindarhólum.
Lýsing á Steindóri, eftir samferöamann hans, sem
er mun yngri en vill ekki láta nafns síns getið
„Hann var snjall viðgerðarmaður og mikill vinnuþjarkur.
Steindór er mjög vel lesinn og á gott bókasafn. Hann keypti
mikið af bókum og um hver mánaðamót komu sjálfsalamir,
eins og hann kallaði bóksalana sem fóm á milli húsa og buðu
bækur. Eg held að hann hafi keypt allar góðar bækur sem honum
voru boðnar ef hann átti þær ekki fyrir. Hann á frumútgáfuna
af bókum þeirra Kiljans og Þórbergs og fleiri góðra höfunda.
Steindór er stálminnugur og hefur lesið mikið. A meðan sjónin
var í lagi hafði hann oftast tvær bækur í gangi, aðra sem hann
kallaði léttmeti og sagði að gott væri að hvíla sig á henni.
Hann gat lesið bók, horft á sjónvarp og hlustað á útvarp, allt
í einu, og mundi þaó allt. Það hef ég aldrei vitað neina aðra
manneskju gera.
Steindór er mjög mikill ættfræðingur, afar minnugur og
kann ógrynni af vísum.
Ég man að hann var í Kommúnistaflokknum og eini ekta
kommúnistinn sem ég hef þekkt. Hann hefur alltaf verið að
styrkja góð málefni. Það voru líka gömlu kunningjamir sem
komu til hans þegar þeir áttu ekki neitt.
Hann hjálpaði þeim öllum, Steindór getur ekki sagt nei.
Orðatiltæki hans eru afskaplega skemmtileg, hann blótaði
aldrei en ef honum þótti eitthvað sagði hann:
„Ja, brennisteinn, Kolhreppur og Snældubeinsstaðir". Ég hef
aldrei heyrt hann tala illa um nokkum mann en ef honum er
ekki um einhvern gefíð, þá kallar hann viðkomandi púðurhlunk
eða dratthalaspýting.
Steindór hefúr kenndi mörgum samferðamanninum að meta
góðar bókmenntir og eftir að hann veiktist af
liðagigtinni sem var á mjög háu stigi, var hann
mikið heima enda gat hann ekki unnið. Þegar hann
fór að lagast af sjúkdóminum og gat farið á milli
staða hjálparlaust, fór hann gjarnan í heimsókn
til gömlu vinnufélaganna. Hann kom þá á Trabantinum,
sem hann átti lengi eftir að Garganið lagði upp laupana. Á
þessum árum var lítið um nýja bíla nema að þeir væru frá
austantjaldslöndunum. En þeir vom oftast án miðstöðvar eða
með mjög lélega miðstöð og þannig varTrabantinn. Steindór
tók þá það ráð að hafa kósangas í bílnum þegar mikið frost var
og þannig ók hann um allan bæ. Sem sagt, það var opinn eldur
í bílnum en þetta var eina ráðið, því annars héluðu rúðurnar
strax. Þetta með kósangasið var viðtekin venja hjá þeim sem
áttu bíla frá austantjaldslöndunum.
Gigtin fór illa með Steindór og hann gat lítið snúið til höfðinu.
Ef hann hafði farþega í bílnum sem hann treysti, hafði hann
það þannig að farþeginn átti að láta hann vita hvort það væri
óhætt að beygja inn í hina eða þessa götuna. Þá sagði hann
gjarnan: „Er nokkur sauðaþjófur þarna, hlandforuþulari eða
fjöldamorðingi?"
Steindór var oft að vinna á rennibekk úti í bílskúmum
og þangað kom ég stundum. Eg man að hann smíðaði fyrir
vinnufélaga sinn, Jón Halldórsson, sem var bílasmiður. Allt
leikur í höndunum á honum og hann er hagur bæði á tré og
jám.
Steindór er mesti dýravinur sem ég hef kynnst. En þó að
kettimir séu efstir á vinsældalistanum eiga aðrar dýrategundir
greiðan aðgang að hjarta hans. En ef honum fellur sérstaklega
vel við einhvem þá hefur hann þaó gjaman á orði aó hann sé
um margt líkur ketti, segirþessi kunningi Steindórs.
494 Heima er bezt