Heima er bezt - 01.10.2007, Síða 27

Munni fyrstu lestarganganna,
sem voru opnuð 1559.
Námulestin, sem flytur ferða-
langa niður göng saltnámunnar
að trérennibrautinni, sem frá
segir í greininni.
sem lestin fer eftir séu víð eða há, og verður
að gæta þess að hvorki rétta út hendi eða
rísa upp af bekknum, á meðan á ferðinni
stendur, því þá rekast menn óðara utan
í gangavegginn eða loftið. Og ekki er
laust við að örlítil innilokunarkennd geri
vart við sig á meðan ekið er niður svona
þröng göng, nánast í algeru myrkri, og ekki
virðist vera nein leið til þess að snúa við
áþessu augnabliki. En svo er skyndilega
komið í víðan og mikinn sal djúpt niðri
í jörðinni þar sem víða loga ljós, og má
þá segja að nú höfúm við gengið í kletta
og menn fara að velta vöngum yfir því
hvort ekki liggi næst fyrir að koma auga
á huldufólkið sem þama hljóti að búa, ef
marka má íslenskar þjóðsögur. En ekki fer
nú svo að þama birtist það sjónum. Enn skal
haldið niður á við og nú verða fyrir okkur
nokkurs konar rennibrautir, sem gerðar em
úr tveim samliggjandi um það bil hálfs
meters háum trébitum, sem liggja eitthvað
áfram niður í dýpi fjallsins. Er manni gert
að setjast klofvega á þær, rassinn í bilið á
milli þeiira og fætumir lagðir út yfir sitt
hvom bjálkann. Ekki er hætta á að maður
fái þama flís í rassinn, því bjálkamir em vel
slípaðir eftir ótal renniferðir námumanna
niður eftir þeim í gegnum aldimar. Sniðug
aðferð til þess að flýta för námumannanna
niður á vinnslustaðinn. Ýmsir hljóðuðu
og hvíuðu þegar af stað var komið, því
brautin er býsna brött og ferðin mikil
á mannskapnum. Við efri endann var
starfsmaður sem stjómaði því að fölkið
færi ekki of ört niður og rækist hvert á
annað. Gjaman fóm tveir saman í einu.
En þegar koniið er neðst í rennibrautina,
réttir úr henni og hefur maður um 5 metra
til þess að hægja ferðina og stöðva, sem
eðlilega gerist nánast af sjálfú sér. Og nú er
komið niður á sjálft vinnslusvæði saltsins,
sem reynist vera gríðarstórt vatn, sem þar
myndast við það að vatnið drýpur niður
í gegnum salt bergið og þama sjáum við
menn sem em að vinna saltið úr vatninu.
Rökkvað er þama niðri en svæðið er lýst
upp meðal annars með „salt-ljósum“
eða lömpum, sem gefa frá sér hlýlega og
þægilega birtu.
Ekki þurftum við að ganga alla leið upp
aftur, því nú var farið með lyftu upp á
pallinn þar sem lestin beið okkar og flutti
okkur aftur út í dagsbirtuna, sem var vel
þegin, eftir þessa ferð inn í rökkvuð iður
jarðarinnar, ef svo má að orði komast.
Berchtesgaden býður upp á margt fleira
áhugavert til skoðunar, sem of langt mál
yrði að telja hér, og svæðið sjálft og fegurð
þess, þama við þýsku Alpana, eitt og sér,
Horft til Arnarhreiðursins, neðan frá
Berchtesgaden.
Rútur með ferðamenn á leið upp
veginn til Kehlsteinhaus, eins og
Arnarhreiðrið heitir í dag. Þar er nú
rekið veitingahús.
Heima er bezt 507