Bænavikan - 07.12.1935, Qupperneq 25

- 2? -
aði hjá nér löngun til að biðja - en "það hafði eg aldrei
gert áður." Og ura leið og'tárin runnu niður kinnar hans,
sagði hann: "Og síðustu dagana hef eg farið á fætur
40 mínútum fyr en venjulega á hverjun morgni til £ess að
lesa Bilíuna mína og feiðja, og xaikil er sú gleði, sem fyll-
ir sál mína."
Síðan betta skeði eru liðin tvö ár. Eg vitna hér til
bréfs, sen eg fékk seinna frá l'essum manni: .
"Nafnið bitt kenur oft upp í huga mínum, begar eg er einn
með Guði mínun á morgnana, og eg þakka honum. innilega fyrir
dýrmætu vináttuna bína. Mikið 'þykir mér vænt um gjöfina frá
]jér, "Veginn til Krists", og Morgunvökuna ... Daglegt lif
nitt er nú falið í bví, að ganga eitt fet til Jesú, eitt
fet fyrir hann og. eitt fet með honum.. Og um leið og eg
hlýði honum og geri vilja hans, læri eg hröðum skrefura kenn-
ingar hans„ en eg held mér að barnslegu leiðinni. Lg tek
aðeins eitt fet í einu, ;og há verður næsta fetið mjög auð-
velt. Eg lifi aðeins fyrir yfirstandandi stund, eg legg
allar áhyggjur fyrir morgundeginum á herðar Jesú, og ?egar
framtíðin verðúr að nútíð, þá er eg tilbúinn til að taka á
móti henni, íhrí að-eg geng með Jesú. Eg hef orðið að vera
mjög iðinn í verslunarsöfcun, en eg- hef um léið verið brenn-
andi í ihidanum:og þjónað Drottni. Mikið.af 'því, sem eg hef
sfcrifað, virðist ef til vill vera sjálfshól, en bað er 'það
ekki. 'það er fyrir vitnisburð minn og blóð lambsins sem eg
sigra. Eg fcarf aðeins að líta augnablik á saurug klæði mín,
sem eg hef afklæðst og í stað ]?eirra fengið réttlætisskikkju
Krists, há auðriýki eg mig í duftið. . detta hef eg skrifað
Guði til dýrðar,. til fcess að gleði-lín, kæri bróðir, verði
fullkomin."
Sðlskinsblettur í lífi landkönnuðsins. Fyrir noklcrum mánuð-
un ferðaðist eg til
Hawaii-eyjanna, sem nú eru hluti af Kyrrahafs-uníóninni.
I klefanum með mér voru tveir menn. Eg vonaði áður en eg
fór urn borð.í skipið, að Drottinn mundi nota mig til f'ess að
vitna um hann á einhvern hátt. Eg sá annan manninn sjáldan
vegna fcess að hann kom aldrei niður í lílcfann fyr en um og
eftir miðnætti. Hinn maðurinn, sem var læknir, virtist mér
vera mjög vandaður maður. Hann var einn af starfsmönaum
alkunnugs sjúkrahuss í isneriku. fað sjúkrahús hefur mjög