Bænavikan - 07.12.1935, Side 26

- 24- -
mikið álit meðal læknastéttarinnar. Hann sagði mér, að hann
ferðaðist á öðru farrými, vegna 'þess að honum virtist fólkið
þar vera eðlilegra og vingjarnlegra en á fyrsta farrými. Eann
var landkönnuður og hafði har af leiðandi ferðast mikið. Eann
hafði verið tvö ár með Byrd sjóliðsforingja og haft vetursetu
með honum í Litlu-Ar.ieriku. Hann var nú á leið til suður-
heimskautslandanna. 1 Honoíulu átti hann að mæta Öðrum fræg-
um landkönnuði, og-fieir áttu svo áð ferðast saman til Auck-
land á Nýja-S-jálandi. far áttu 'öeir að fara um Lorð í norskt
skip, sem var- gert út til landkönnunar við suður-heimskautið.
Yið fóriam að tala um aLmenn áhugamál. Eg sagði honum frá
lælcnaskóianum olckar, og vegna tess að hann var lækni'r, famxst
honum mjög - skemmtilegt að heyx-a um hann. Eg sagði honum frá
heilsuhælun okkar, lyf jatúðum og sjúkrahúsum, sem eru til og
frá xxm allan heim. Sömuléiðis sagði eg honum um h.júkrunar-
konurnar, iæknana og aðstoðarmennina, sera starfa við hessar
stofnanir. Eg sagði honun frá skólastarfsemi okkar, og afrek-
um göfugu kristniboðanna oklcar íöllum löndum. áhugi hans óx.
'þá fór eg að skýra honum frá boðskapnum sjálfum. Eg sagði
honúm lítið eitt af eigin reynslu minni, hvernig eg fyrir
nokkrum árxxm sneri burt frá heiminum til Guðs, og hve mikla
gleði hað hefði veitt hjarta mínu. hegar við nálguðumst Hono-
lulu, bað eg Guð um. að gefa mér tækifæri til að gefa tessum
manni einlxvern boðsfcap að skilnaði, sem gæti dýpkað áhrifin
af samræðum okkar í'h jarta. hans.
Síðasta kvöldið kom, og við vorum að búa okkur undir nótt-
ina. Eg fór há að tala xxra f jölskyldu hans. Eg minnti hann á,
að hann.hefði sagt mér hve heitt hann olskaði ástvini sína.
Síðan sagði eg: "Sjáið hér nú til, læknir, hér eruð að fara í
hættulegt ferðalag. 'það getur vel verið, að hér sjáið alarei
fjölskyldu yðar framar." Andlit hans varð alvarlegt og hann
svaraði: "T'að er satt., eg 'fokki állt of vel hætturnar, sen
liggja framundan mér." Eg sagði við hann: "læknir, hað getur
vel verið að f'etta verði í síðasta sinn sem við sjáumst. L
morgun komum við til Honolulu, fcér ferðist áfram, en eg dvel
'þar um tíma. Mundi yður þykja vænt um að krjúpa á kné með
mér og biðja Guð um að várðveita ástvini yðar og yður sjálfan,
og biðja hann um að þér ræettuð verða bæði Leim og öllum mönnum
til blessunar?" Hann sagði að hann vildi gjarnan biðja, og
við krupurá á kné.
Eg bað stutta 'bæn, og dvaldi- einkum við há hugsun, að Guð