Bænavikan - 07.12.1935, Side 58

Evildarflaginn 14. áesesíber.
ERT W TILBtrn'ríT?
I.E.Evans
'þýðingamesta spurningin, sen við getum lagt fyrir okkur
sjálf á 'þessun tínum, er T'essi: "Er eg tilbúinn að raæta
Ðrottni nínura, Eegar hann keraur?" "Hef eg olíu á larapanura?"
"Er eg í þeim flokki raanna, sen Jesús lýsti’ neð deemisögunni
ura hyggnu meyjarnar?"
Engiim getur svarað þessun spurningte fyrir okkur, nena
við sjálf. Við vitun best í hvaða ástanii við eruiri. Ef við
erura ekki tilbúin að mesta Drottni ókkar,-T'á eettura við að
gera okkur tað ljóst, að ekkert starf og engin frankvssrad er
jafn ’þýðingarmikil eins og að búa sig undir korau hans.
Engin jarðnesk gleði er jafn unaðsleg eins og að búa sig
undir að næta heitt elskuðura -járðneskum vini. I innilegri
eftirvæntingu bíðura við teirrar stundar. Einlsg gleði fyll-
ir hjartað, allt annað Arerður rainniháttar. Koraa ástvinar
okkar er allt af efst í liuga okkar. 1 allan hátt búura við
okkur undir að raæta lionura. Yið klsaðumst sparifötura okkar
á feira degi, sem við vonurast eftir ástvini okkar, og í hjart-
ans hrifningu bíðura við eftir að mæta honura.
Postulinn Jóhannes virðist hafa tessa hugsun í huga, Eeg-
qj? hsu an skrifar: "þér olskaðir, nú erura vér G-uðs börn, og
það er enn |)á ekki orðið bert, hvað vér nunum verða. Vér
vitura, að ‘þegar hann birtist, M raunun vér verða honura líkir,
fví að vér munura sjá hann eins og hann er. Og hver, sera hef-
ur "þessa von til hans, hreinsar sjálfan sig eins og hann ei’
hreinn." l.Jóh.J , 2 .J. M5 virðist seri Jðhannes hafi. konist
að kjarna ’þeirrar gleði, sera hinn kristni raun finna til,
þegar hann sér meistara sinn koraaí skýjura hirains. Hinun
elskaða postula Jesú fannst koraa Meistarans raunveruleg, og
hann þráði hana af öllu hjarta. I Opinberunarbókinni skrif-
ar Jóhannes: "Sjá, hann keraur í skýjunun, og hvert auga nun
sjá hann, og jafnvel þeir, sen stungu hann, og allar kynkvísl-
ir jarðarinnar raunu kveina yfir honun." Op.1,7-
Meðan Jóhannes var að rita síðustu oi'ð Opinbei’unarbókar-
irmar, talaði Kristur við hann og sagði: "Sjá, eg ken skjótt"
og í innilegri hrifningu hrópar Jóhannes: "Kora þú, Di’ottinn