Heimili og skóli - 01.12.1944, Síða 17

HEIMILI OG SKÓLI
93
sem þær gátu íengið og lögðu þá að
fótum Krists. Það væri kalt kennara-
hjarta, sem ekki viknaði þá. — . .
IV.
----— Ekki get ég skilið svo við
þetta mál, að eigi fari ég fáum orðum
um skriftarkennsluna í fullnaðarprófs-
bekkjunum. Henni hagaði ég jafnað-
arlega á þann hátt, að ég lét nemend-
urna vinna að einhverjum hagrænum
efnum í þeim tímum. Meðaf skriftar-
efnanna má nefna: Auglýsingar um
margs konar efni, ýmist með stórri eða
smárri skrift og stundum með breyttri
leturgerð. Tilkynningar, fundarboð,
margs konar umsóknir, útfylling al-
gengra eyðublaða, sendibréf, símskeyti
um margvísleg efni, flygibréf með
póst- og fragtsendingum, viðskipta-
reikningar, færa vinnubækur o. fl. o.
fl. Ég verð að halda, að þetta hafi ver
ið ,,spor í rétta átt“ og því var líka
mjög vel tekið. Nemendunum fór yf-
irleitt vel fram í skrift og smekklegum
frágangi, og lærðu ýmislegt, sem þeim
kom að gagni í lífinu síðar meir.
V.
------Reynzla mín í og af kennslu-
starfinu hnígur öll í þá átt, að þegar
mikið er lagt fram, má vænta mikillar
uppskeru. Ekki vil ég draga fjöður
yfir það, að erfitt reyndist mér kenn-
arastarfið. Svo erfitt, að ég náði ekki
fullu aldurstakmarki — 65 ára aldri —
áður en læknar töldu rétt, að ég hætti
kennslu. Sömufeiðis játa ég, að marga
andvökunóttina lögðu 42 kennsluár
mér til og í margs konar stríði átti ég
við fjárveitingavöld, forefdra, skóla-
.nefndir, námslöt og siðlítil börn o. s.
frv. Ekki ætti ég héldur að gleyma
,,pólitíkinni“, sem oft olli erfiðleikum
og torveldftði starfið, eins og gengur
svo víða. Þá var og hinn þröngi fjár-
hagsstakkur, sem kennarastéttinni hef-
ur oftast verið skorinn, ærið tilfinnan-
legur fjölskyldumanni. Það var oft
freistandi að vanrækja a. m. k. undir-
búninginn, en verja stundunum, sem
til hans fóru, til fjáröflunar. Og svo
eru hin sáru og tíðu vonbrigði, er
nemendunum verður minna úr lífinu
en kennararnir vontiðu, óskuðu og
jafnvel bjuggust við. En hins vegar
eru líka margar gleðistundirnar, þeg-
ar vonirnar rætast og árangur af erf-
iðu starfi kemur í ljós. Ég hika því
ekki við að segja það, að væri ég nú
orðinn ungur og grannvaxinn í annað
sinn og hefði þá reynzlu, sem ég hef
nú hlotið af og í kennslustarfinu, þá
myndi ég eigi heldur hika við að velja
mér það að lífsstarfi og fórna því öllu.
Ég veit þó, að erfiðleikarnir eru marg-
faldir og óðum að margfaldast. Ég
veit líka, að ýmsir góðir og gegnir
menn efast um, hvort árangurinn
svari til fyrirhafnarinnar og útgjald-
anna. En bili ekki kennarastéttin, þá
hygg ég, að jafnan megi nokkurs
árangurs vænta. Fari hins vegar svo,
að stéttin beri ekki gæfu tif að gera
stórar kröfur til sjálfrar sín um trú-
mennsku, alúð og skyldurækni í starf-
inu, þá má hún hvorki vænta árangurs
né ánægju í eða af starfinu.-------