Heimili og skóli - 01.12.1961, Blaðsíða 25

HEIMILI OG SKÓLI
141
bundinnar áminningar, svo og til þess
að taka við sparifé yngstu barnanna,
einkum þegar upphæðirnar þykja of
smáar til að leggja þær inn í banka
jafnóðum. Framanskráðar tölur ná að-
eins yfir það, sem kennarar hafa selt
af sparimerkjum, en gefa í rauninni
ekki hugmynd um það, hversu mikið
fé hefir verið í umferð meðal barn-
anna, né heldur hvernig því hefir ver-
ið varið, eða hve mikið af því hefir
verið lagt inn í banka og sparisjóði.
Eins og áður, gaf Seðlabankinn s.l.
haust hverju 7 ára barni 10 króna á-
vísun sem stofnfé í sparisjóðsbók.
Raunar ber jafnan við, að eitt og eitt
barn verður útundan, einkum þar
sem börn eru ekki skólaskyld 7 ára,
eða ef barn sækir ekki skóla með reglu-
legum hætti um það leyti sem afhend-
ing ávísananna fer fram, t. d. vegna
langvarandi veikinda, dvalar í öðru
héraði eða af öðrum ástæðum. Reynt
er að bæta úr þessu, þegar þess verður
vart, en það er mjög undir skóla-
nefndum komið, og svo auðvitað
skólastjórum og kennurum, hvort
þessi litla kveðja bankans nær til allra,
sem ætlað er.
Nokkrar sveiflur hafa orðið á vöxt-
um greiddum a£ sparifé á þessu tíma-
bili. Hækkun vaxta 22. febr. 1960
leiddi til þess, að bankinn ákvað, að
vextir af 10 ára bókum, bæði almenn-
um sparisjóðsbókum og vísitölubók-
um, skyldu vera 11%, en af 5 ára vísi-
tölubókum og sex mánaða bókum
10%. Um síðustu áramót lækkuðu
vextir á.ný og eru nú sem hér segir:
Af 6 mánaða bókum 8%, af 5 ára
vísitölubókum 91%%, af 10 ára spari-
sjóðsbókum og 10 ára vísitölubókum
9i/2%.
Bætur vegna hækkunar vísitölu f.
á., reyndust verða 4%, samtals 25 þús-
und krónur, en þær reiknast af inn-
stæðum kr. 100.00 — 1.000.00.
Starfsmenn Sparifjársöfnunar skóla-
barna s.l. ár voru Guðjón Jónsson og
Runólfur Sigurðsson sem annaðist
bókhakl og Snorri Sigfússon að nokkru
leyti.
Reykjavík, 1. september 1961.
Til gamans
Einu sinni, þegar ég var lítið barn, stóð ég
við gluggann á borðstofunni og gægðist út.
Það hafði bíll ekið yfir hund stærri bróður
míns, og nú var verið að grafa hann undir
stóru eikartré. Mér hafði aldrei þótt verulega
vænt um þennan hund, en ég vissi, að bróðir
minn hafði fest mikla ást á honum, og nú
grét ég hans vegna.
I þessum svifum kallaði afi á mig og sagð-
ist ætla að sýna mér dálítið. Hann fór með
mig að glugga á hinni hlið hússins og benti
mér á rósarunn, sem ég átti sjálfur, en á
honum voru nii þrír rósaknappar, sem voru
að springa út. Þegar ég ætlaði að hlaupa út
til að skoða blómknappana mína og finna
ilminn af þeim, tók afi undir höku mína og
horfði með bláu gáfulegu augunum sínum
á mig og sagði: „Þii horfðir út um öfugan
glugga áðan.“
Þess væri óskandi, að öllum börnum væri
gert það ljóst, að það er ekki nauðsynlegt að
horfa á það, sem Ijótt er og leiðinlegt. Það
er nóg til af hinu, sem er fallegt og göfug't.
Og það er aldréí of sfeint að gera það að
lífsreglu, eða það, sem er enn betra, að gera
það að daglegum vana að horfa aðeins á það
fagra og góða. — R. S.