Ólavsökan - 01.07.1943, Blaðsíða 6

Mær í huga, sál og sinni
livir gamalt söguminni,
beri eg í barmi inni
dýra sögn um miklan drott.
Hómi glæmugirda krúnu
eins og ljós er drottins bunu
Risti Gud á heimin rúnu
sjálva Ólavsökunátt.
Kertur birtust, niður brunnu.
Öldir komu, öldir runnu.
Kirkja stóð í Niðarósa,
klokka ringdi nátt og dag.
Og so mong sum hoyrdi Ijóðið,
lögdu seg á knæ og bóðu.
„Lysir Ólavs halga rósa,
ringir Ólavs klokka „Glað“.
Loyndin djupt í botnum svevur —
sumarnátt um oyggjar veður,
silvurtám um tindar dregur,
mynnir havsins andadrátt.
Og tað dýra aldri farið,
vakir yvir hvörjum garði
sum ein vígdur verndarvarði:
Tað er Ólavsvökunátt.
Her á strond, sum ránsmenn rændu,
her hin vígdan kertan andi,
her á hamri undir felli
livdi sögn og sögulag.
Alvum sínum kendu möður
halgan sálm og dýrar sögur
so vit vistu, hví vit hildu
heilagt Ólavsvökudag.
Ólav kongur himnafarin,
statt tú vernd um fjörugarðin,
ver tú viti vár og varðin,
ver tú okkum rás og veg.
Tú, sum á Stiklastöðum,
bendi tú í sögn og sögum
hesa tjóð at hæddum högum,
so hon aldri gloymir teg.
H. A. Djurhuus.
Tá ið Ólavur kongur var lýstur at vera heil-
agur maður, var tað so skjótt, at Ólavsvöka,
tíðin til minnis um hann, kom í lag, og alla
miðöldina upp í gjögnum var henda hátíðin hin
största í teirra norsku kirkjunni. Náttina mill-
um hin 28. og 29. júlí, sjálvan Ólavsvökudag,
var ein vökunátt, tá ið teg hildu gudstænasta
í kirkjunni alla náttina. Slík náttargudstæn-
asta varð kallað vígsla ella vaka, vök^. Av
hesum kemur navnið Ólavsöka, sum í grun-
dini er Ólavsvöka. Mangt umskiftist, meðan
stundir líða. Aðrar tíðir komu, og siðurin at
halda Ólavsvöku varð avlagdur alla staðir. Bert
í einum landi hevur siðurin staðið við alla tíð-
ini, og ger tað enn, og tað er í Föroyum. Ólavs-
ökan í Föroyum hevur tey eyðkenni, sum sipa
aftur til sjálvt virki Ólavs kongs hin heilaga.
Hesir báðir hövuðsstættirnir eru í Ólavsöku
okkara: hon er ein tjóðskapligur samkomu-
dagur og ein kirkjuligur hátíðisdagur. Nógv er
í landi og fólki okkara, sum skilur sundur.
Fólkið býr spjatt í oyggjum og avbygdum,
firðir og fjöll skilja og byrgja, og sundurlyndið
er sterkt í fólki okkara. Ólavsökan hevur hildið
saman. Fra gamlari tíð eru tey úr öllum bygd-
um komin til Havnar á Ólavsöku, ting og
og stevnur, til fundir og samkomur, til leikir
og ítróttir, til dans og skemtunar, til að hitta
vinir og frændir. Ólavsökan hevur verið ein
samkomu- og samfélagshatíð hjá fólkið okkara,
hon hevur staðið sum eitt merkið um, at vit
hoyra öll saman og eiga at vera eitt sameint
fólk. Tann tydningur kann illa metast, sum
Ólavsökan á henda hátt hevur haft fyri fólk
okkara gjögnum tíðirnar, sum tað felagsband,
sum bant fólkið saman, og hetta hevur haft sín
stóra tydning fyri mál okkara, fyri kvæðini,
dansin, sögurnar, okkara heimligu síðir, alt okk-
ara föroyska fólkalív. Men uppi yvir öllum hes-
um stendur kirkjan. Ólavsökudagur hevur all-
ar tíðir verið ein kirkjuligur hátíðardagur. —
Hann er ein krossmerktur dagur. Okkara gamla
lögting, sum altíð hevur verið hildið í Havn, í
elstu tíðum á Tinganesi, seinri á öðrum stöð-
um, var í fyrstuni vígt av Tórs hamri, men
síðan er tað signað av hinum heilaga krossi.
Enn verður lögtingið sett Ólavsökudag á
hvörjum ári og fær vígslu sína undir kross-
merkinum. „Fram, kristmenn, krossmenn,
kongsmenn!" Soleiðis ljóðaði herrópið hjá
monnum hjá Ólavi kongi á Stikilstöðum. Hesi
orð skulu enn minna okkum á, at vit sum eitt
sameint fóik í trúskapi og samhuga rökja og
verja land okkara, at krossurin má standa uppi
yvir öllum starvi okkaía, og at vit í öllum lut-
um verða leidd og stýrd av anda Krists.
Jakob Dahl.
6
ÓLAVS0KAN