Ólavsökan - 01.07.1943, Qupperneq 7

Kynni niíii af Færeyjnm
og Færeyingum
Vinnulúnir menn af litlum skipum, 1 bláum
peysum, röltandi hér um göturnar einu sinni
eða tvisvar á ári höfðu orðið þess valdandi, að
ég gerði mér mjög rangar hugmyndir um Fær-
eyinga. Ég hélt, að einangrun hefði gert þá
daufgerða og þunglamalega og að þjóðlíf þeirra
iiefði gefið þeim sama svip og ég þóttist sjá á
þessum kunningjum mínum.
En mér sannaðist áþreifanlega sanngildi máls-
háttarins: Enginn veit hvað undir annars stakki
býr. Furðúlegt hvað fyrsta hugmyndin getur
loðað lengi í manni, jafnvel þótt manni gefist
kostur á að kynna sér hlutina með lestri bóka
og blaða.
Eg kom fyrsta sinn til Færeyja á björtu júní-
kvöldi. Eyjarnar heilsuðu okkur háar, bratt-
ar og grænar og Færeyingar á smábátum,
syngjandi kringum farþegaskipið undurfagurt
lag, sem ég kannaðist ekki við þá, en hafði sjálf-
an fögnuðinn í sér fólginn. Þeir fóra hringinn
í kringum skipið, ungir og glaðir — með fána
á stöngum.
Þeir sungu þjóðsöng sinn: „Tú alfagra land
mítt, mín dýrasta ógn“. Og þó að ég sé ekki
lagviss maður, lærði ég það undir eins, og fá
lög fer ég oftar með. Síðar kynntist ég Fær-
eyingum heima hjá sér. Og þeir eru góðir heim
að sækja í orðsins beztu merkingu. Heimilis.
menning þeirra er meiri en okkar íslendinga,
að minnsta kosti kom það mér þannig
fyrir sjónir við heimsóknir á heimili, bæði
ríkra og fátækra í þremur stærstu byggðun-
um: Þórshöfn, Þvereyri og Vog. Og Færeying-
ar eru gleðimenn, jafnt ungir sem gamlir,
gamla húsfreyjan sem ungi sonurinn. Og þeir
hafa tileinkað sér sambúðarvenjur, sem þóttu
beztar hjá okkur í gam!la daga: samhyggðina,
samhjálpina. Þeir hafa sett sér reglur, sem
hver maður verður að uppfylla, sem vill telj-
ast forsjáll maður. Það kom mér á óvart, þeg-
Fimm ísleitdingar og einn Fœreg-
ingur á Ólafsvöku í Þórshöfn. Ef
til vill berum viö kennsl á einhvern.
ÖLAVS0KAN
7