Ólavsökan - 01.07.1943, Síða 13

Fór um sali feginleikur
frœndþjóö tveggja.
Sumarfuglinn söng þann dag
í sálum þeirra beggja.
Símun, andi Fœreyja,
í sannleika fann,
hve hjarta íslands, Aöalsteinn,
elskaöi hann.
Logniö yfir Ijósu sundi
lá í silki fínu.
Á vini sína hlýddi hljóð
harpan í brjósti mínu.
Gulli slœr á vík,
gleöi vor er rík,
en bak viö —
en bak viö oss er dauöinn.
R í M A
Tvo ég sá þá sitja um kring
sögu, tungu, land og þing,
slá um Atlants ála hring:
íslending og Fœreying.
Römm var beggja reynsluslóö,
rann í œöum sama blóö.
Strítt var beggja barningsljóö,
brann í augum sama glóö.
Allt, sem foröum örbirgö drap,
óska vorra og dáöa tap,
eins og stirönaö stjörnuhrap
steypist yfir þeirra skap.
Herrans kúgun hötuö var,
— hvorugur vissi miskunn þar.
Hœrra en nokkurt himnafar
hljóöan frelsislogann bar.
Yfir rökkur boös og banns
brugöu þeir kyndli fátœks tnanns,
sem af arni árroöans
eldinn greip í rímu og dans.
Slíka gjöf sem guöleg hót
geymdu þeir viö h jartarót.
Heilla alda harmabót
lielgaöi þeirra ættarmót.
Þaðan kom þeim þrek og traust,
þegar œskan vœgöarlaust
út úr sínu búri brauzt,
brýnd og studd af þeirri raust.
Ástrík mœttust augu þá
ofar því, sem glataö lá.
Tveggja þjóöa hugsjón há
horföi fram í djúpri þrá.
Ei þeir lirœddust auön né fœö,
— engin hindrun var svo skœö,
aö þeir settu ei allri smœð
endimark á sigurhœö.
Vökur sínar vinir þeir
vígöu jafnan, báðir tveir,
auöi þeim, sem ekki deyr,
— aldrei sé ég þá nú meir.
ÓLAVS0KAN
13