Ólavsökan - 01.07.1943, Qupperneq 21

aftur og aftur so leingi sæla og ósæla, hiti og
kuldi kynana millum standa við. Eitt annað
konufólk, sum var meira heppið enn Olevina at
nýta gávur, givnar eru kvinnuni at töla menn,
bæði giftar og ógiftar, ungar og gamlar. Tað
vorði ongar sannar kvinniligar dygdir, sum t. d.
smæðni og annað vert er at lovprísa, ið vóru
aðalmerkir hjá hesum nýggja persóninum. Men
er tað altíð slíkt, ið farið verður eftir? Er tað
ikki heldur skapilsi, sum vanskaplast av tíðini,
klæðnadrakt, snákað andlit og hár, ið fáa menn
bæði úr bygd og bý at taka skali fyri vali. „Ein
smurð og klínd ólukka við skjurtunum uppi á
hálvum lörunum, so tað er andstiggiligt at
sígja“, helt Olevina fyri og mundi síggja figg-
indan í hesari fremmindu. „Sovorðið skuldi ver-
ið innistongt og ikki sloppið at gingið sum
ódygdir uppi á jörðinni." Og Jens Jákub tók
undir við Olevinu".
„Vederstyggiligt“, segði hann og tongdi hetta
nóg merkjandi orð út. „Eg fái andstykt av at
síggja konufólk sovorðu klædd: kjólin um
mjaðnirnar og hesar sokkarnar, sum eru eins
og tað bara kjöt, hví ganga teg ikki skóleys. Eg
mátti venda mær burtur, tá ið tað kom niður
í bátin.“
„Húshaldirskan“ kendi seg styrktan og sýndi
bæði í orði og verki at hon ætlaði að styðja
húsbonda móti slíkum freistingum. Men henda
verð er so lögin. Einki og eingin eru á líta á,
og verk og ætlan tín kunnu sindrast sum fán
fyri vindi tilviljans. Jens Jákub gekk seg fastan
av sjálvs ávum og lat seg skammiliga dára. —
Hann var stokkin inn á gólv, har freistingin
hevði tilhald og har varð hann sitjandi mest
sum allan dagin; fleiri ferðir hövdu boð verið
eftir honum, at dögurðin stóð og kólnaði á gólv-
inum, men eingin maður kom fram.
Tí umframt ljós bein og pyntað hár hevði
konufólkið óföran munn og visti at siga tíðindi,
bæði úr eystri og úr vestri.
Og ikki varð hetta seinasta ferðin, Jens Ják-
ubsa dögurði ella náttverði stóðu kaldir, lampan
niðurskrúvað, og Olevina farin upp á loft at
leggj a seg. Hon kendi ættarskifti og fór at sýna
síni vónbrot. Mól hart um hurðirnar og hugdi
óvinaliga at Jens Jákubi, tá ið hon gav hon-
um mat. Onkur segði, hon ætlaði at rýma og
hevði tosað um skálkar, sum ikki hildi tað, teir
lovaðu. Enn var kortini eingin sjónligur vitnis-
burður um, at hann hevði svikið hana, sum
hevði verið honum góð, tá ið hann hevði tað
trupult og lá einsamallur. Men so kom hending,
ið bar alt upp í ljósmála og sýndi, hvussu veikt
mannfólkið er og hvussu lætt tað fer eftir
virðisligum glitri.
Brúðleyp skuldi vera og nógv fólkið var
boðið, og stórur brúðarskarið skuldi verða
havdur. Jens Jákub og Olevina vóru biðin til
brúðfólk; Olevina fekk nýggja vón bæði tí at
vertsskapstíðir skapar fröi í fólk, og tí at tað
var sjálvandi, at hon og hann fóru at leiðast,
og var tað ikki væntandi at veitslan fór að hita
kenslur hansara at henni upp aftur og minna
hann á hana. — Nú eisini, hann fór at síggja
onnur leiðast og ganga seg saman í satt hjúna-
band ? Ekki var tað heldur eigasört, ið hon hevði
gjört við útsjón sína. — Enntó hennara „prin-
cippur“ lóga langt frá tí að virka „kunstigt“
uppá nakkran mann. — Nýggjan kjóla mátti
hon hava — stórpuntutoy, sum ikki fall at lim-
unum, sum stóð út frá sum firnaðist tað at
nærkast Olevinu. Og loynliga hevði hon biðið
seymikonuna stytta sær kjólan eitt lítið sindur.
— Men hvat hendir tá ikki, tá ið öll eru saman
komin, brúðfólkini, növnini verða upprópt, og
parað verður saman, og hon sjálv verður hongd
afturat einum, sum var tiltikið á hvörjum brúð-
leypi, longu hevði gingið fult, og eingin vildi
leiðast við. Var tað ikki fyri skamm skyld hevði
hon nokta ella rýmt heim til húsa aftur. Men
hon noyddist at halda tað út og ganga og síggja
hvussu Jens Jákub leiddist við hesum, sum var
meira vanskeplað og keiput enn nakran tí áður.
Hetta fór at verða henni ein herviligur stutt-
ÖLAVS0KAN
21