Læknaneminn - 01.10.1960, Blaðsíða 14

u
LÆKN ANEMINN
PSLim IT
DLSIPIILVIS
Fyrir utan lækningastofuna
hafði myndast löng biðröð áður
en opnað var. Litlum náunga virt-
ist sérlega umhugað að komast
inn, og gekk kaldur og rólegur
fram fyrir röðina. Þeir fremstu
mótmæltu hástöfum og hrintu
honum frá. Sá litli stóð á fætur,
dustaði af sér rykið og reyndi aft-
ur, en var umsvifalaust sparkað
burt. Hann gerði þriðju tilraun-
ina, en nú greip beljaki einn í
hnakkadrambið á honum og
hvæsti: „Heyrðu! Þú getur beðið
þangað til kemur að þér eins og
við hin“. „Heyrðu sjálfur! Ef þú
fleygir mér burt einu sinni enn,
þá opna ég ekki stofuna", svaraði
læknirinn.
★ ★ ★
Yfirlæknirinn rak upp stór
augu, þegar hann sá nýja stúdent-
inn skrúfa upp rúmið sjúklings,
leggjast á bakið undir það og svip-
ast um. „Er það svona, sem þér
skoðið konu með gallsteina?"
spurði hann.
„Svona skoða ég alltaf“ svar-
aði stúdentinn. „Ég var áður við
bílaviðgerðir."
★ ★ ★
Maður nokkur mætti kunningja
sínum, sem staulaðist áfram við
tvær hækjur. „Heyrðu,“ sagði
hann, „það er óratími síðan þú
lentir í bílslysinu og komið meira
en hálft ár síðan þú losnaðir af
spítalanum. Máttu ekki fara að
sleppa hækjunum ? Maðurinn
yppti öxum. „Læknirinn segir, að
ég megi það, en lögfræðingurinn
telur það hættulegt.“
★ ★ ★
Og hangir þar enn?
Hægra nýra var hengt upp í
Siglufjarðarspítala fyrir 15 árum.
(Úr journal.)
★ ★ ★
Maður nokkur kom til læknis
og kvartaði yfir því, að hann
verkjaði í hvert einasta bein í
skrokknum.
„Þakkaðu fyrir að vera ekki
síld,“ var hið kaldranalega svar.
ur Magnússon verður þar til mótum, og mæli ég með starfinu
nóvemberloka, en Pedro aftur í og veiti fúslega allar frekari upp-
desember. En eftir því sem ég bezt lýsingar.
veit er ,,embættið“ laust frá ára- Halldór Halldórsson.