Ferðir - 01.04.1953, Blaðsíða 9

Ferðir]
5. blaðsíða
Köld nótt í göngum
Löngum hefur það verið svo, að íslenzka sveitafólkið
hefur hlakkað til gangnanna á haustin. Ungir hafa sveita-
drengir verið, þegar þeir fóru að þrá að verða svo úr grasi
vaxnir og það miklir menn, að þeir gætu farið í göngur.
Svo sterk ítök hafa göngurnar átt í hugum sveitafólksins,
að gamlir menn á háum aldri hafa saknað þess að vera nú
ekki lengur hlutgengir gangnamenn. En margt hefur komið
fyrir og getur komið fyrir í göngum, villur og hrakningar
á heiðum og öræfum, vosbúð og kuldi, sem dæmi eru um,
að haft hafa örlagaríkar afleiðingar. En þrátt fyrir það hafa
gangnaferðir um áraraðir seitt og laðað menn á ýmsum
aldri til þess að mega taka þátt í þeim.
Mér kemur í hug að festa á blað frástign af einni gangna-
ferð, sem ég var þátttakandi í. En fullyrða má ég, að nótt
sú, er við gangnamennirnir lágum úti þá, er sú kaldasta og
ömurlegasta á minni ævi.
Haust eitt, rétt fyrir aldamótin síðustu, fórum við sex
saman í aðrar Mjóadalsgöngur á vesturafrétt Bárðdæla.
Liggja þurfti úti eina nótt. Tjald höfðum við með okkur.
Lögðum við af stað frá Mýri að aflíðandi hádegi. Ákveðið
var að fara fram á svokallaða Eremri-Mosa og hafa náttstað
þar. Áttu þar að koma til móts við okkur tveir framgangna-
menn að kvöldi.
Þegar við lögðum frá Mýri var veðri þannig háttað, að
norðan stinningskaldi var á og nokkur rigningar-hraglandi.
Héldum við suður Litlutunguland og Ishólsbrekkur og
vestur yfir hálsinn milli Mjóadals og íshólsdals. Veðrið fór
versnandi, er á daginn leið, tirkoman fór vaxandi og veður-
liæð að sama skapi. Á hálsunum var krapahríð og hvítt orðið
yfir að líta, var nú komið versta hrakveður. Engan vatns-
verjuklæðnað höfðum við, aðeins frakka og utanyfirtreyjur,