Úrval - 01.10.1971, Blaðsíða 52

50
ÚRVAL
peninga?“ „Nei.“ Pabbi gamli tví-
steig þarna óviss í því, hvað gera
skyldi. „Jæja,“ sagði hann svo, „ég
vona, að þér gangi allt í haginn."
Ég skrapp heim í 10 daga leyfi
frá herbúðunum í Fort Dix í New
Jerseyfylki mörgum mánuðum síð-
ar, án þess að hafa boðað komu
mína. Ég kom heim til Midland að
morgni til. Það var fremur kalt í
veðri. Pabbi gamli spratt á fætur og
kastaði kveðju á mig. „Hvað, ertu
bara óbreyttur hermaður," spurði
hann stríðnislega. „Guð komi til.
Ég hefði nú haldið, að Konungur-
inn væri orðinn hershöfðingi eftir
allan þennan tíma.“ Við umgeng-
ust hvorn annan af varúð og gætt-
um þess að ljá ekki hvorum öðrum
neinn höggstað. Annars var ég nú
ekki alltaf heima, því að ég þurfti
að sýna stúlkunum einkennisrönd-
ina á hermannabúningnum mínum.
Við gættum einnig mikillar varúðar
í öllum samræðum okkar, sem gengu
heldur stirt.
Þriðja eða fjórða daginn, sem ég
var heima, vakti pabbi gamli mig,
þar sem ég blundaði úti á verönd-
inni. Hann var með nestisskrínu í
hendinni með hádegismatnum sín-
um í. „Lawrence," sagði hann, „hún
móðir þín fann whiskyflösku í tösk-
unni þinni. Þú veizt, að þetta er
bindindisheimili. Það hefur aldrei
komið whiskyflaska inn á okkar
heimili fyrr en núna, og við höfum
verið gift síðan 1911. Þér er auðvitað
meira en velkomið að vera hérna,
en whiskyið þitt er ekki vlekomið."
É'g tautaði eitthvað um, að ég færi
bá á hótel. „Þú veizt vel, að við kær-
um okkur ekki um, að þú farir á
neitt fjandans hótel,“ sagði sá gamli
ávítunarrómi. Síðan bætti hann við
reiðilega og þreytulega í senn:
„Heyrðu, sonur minn, hvað fær þig
eiginlega til þess að vera sífellt að
gera uppistand?" Við horfðum þegj-
andi hvor á annan um hríð, ráða-
lausir og hjálparvana.
Loftið var kalt og rakt morgun-
inn sem ég lagði af stað, og bíllinn
hans pabba gamla komst ekki í
gang. „Ég geng með þér á lang-
ferðabílastöðina,“ sagði hann og
klæddi sig í gæruskinnsúlpuna sína.
Við gengum eftir dimmum götun-
um, framhjá heimilum gömlu skóla-
félaganna minna og óbyggðum lóð-
um, þar sem ég hafði leikið mér í
boltaleik. Það var hrollur í okkur.
Ég vildi segja eitthvað hlýlegt við
gamla manninn, sem gæti fært okk-
ur svolítið nær hvorum öðrum, eitt-
hvað alúðlegt í kveðjuskyni. En ég
vissi bara ekki, hvernig ég ætti að
byrja.
Við biðum lengi á strætisvagna-
stöðinni innan um grátandi börn,
kúreka, sem þjáðust af timburmönn-
um og dottandi, gamla Mexíkana.
Gamli maðurinn bauð mér vindling
ón þess að segja orð. Þá var hann
59 ára og enn vöðvamikill og hlað-
inn orku, með skær augu og dökkt
hár. En höndin, sem rétti mér vindl-
ingapakkann, var veðurbarin og lú-
in og alsett örum og skrámum. Einn
fingurinn var boginn og liðamótin á
honum mjög stirð. Hann hafði
meiðzt svona í verksmiðju. Ég sá
þetta nú allt svo greinilega, og um
leið gerði ég mér skyndilega grein
fyrir því, án þess að vita um ástæð-
una, að einhvern tíma mundi gamli