Úrval - 01.10.1971, Qupperneq 59

AÐ KUNNA AÐ META MAKA SINN
57
kallar hana nirfil, en allir, sem
þekkja þau, gera sér grein fyrir
því, að hún er bara að vernda
hjónaband þeirra og sambúð.
Flestar ungar eiginkonur munu
komast að því, þegar þær eldast og
vitkast, að þeim er næstum alltaf
um megn að breyta óæskilegum ein-
kennum í fari eiginmannanna með
því að ganga beint til verks með
sókn. Reiðilegar ásakanir gera að-
eins illt verra. Einu aðferðirnar,
sem duga, eru rólegar umræður á
heppilegum augnablikum, þegar
báðir aðilar eru í góðu hugarjafn-
vægi, beiðni um sanngirni eða ró-
legar lýsingar á því, hversu sær-
andi eða óviturlegur hinn neikvæði
eða óæskilegi eiginleiki er í raun og
veru.
Hjónabandsráðgjafi, sem ég þekki,
hvetur ætíð ósátt hjón til að skrifa
hvort um sig lista yfir helztu ágrein-
ings- og aðfinnsluatriðin. Hann at-
hugar síðan rólega báða listana og
útbýr síðan samning, sem hjónin
eiga bæði að undirrita, samning, sem
gilda á í eina viku. Ef eiginkonan
samþykkir að draga úr reykingum
sínum og reykja aðeins 10 vindlinga
á viku, þá mun eiginmaðurinn
hjálpa henni með uppþvottinn þrjú
kvöld í viku. Ef hann samþykkir að
ræða við hana við morgunverðar-
borðið í stað þess að lesa dagb^aðið,
mun hún hætta að ganga með .rúll-
ur í hárinu. Samningsatriðin eru
flest í þessum dúr. f vikulokin kall-
ar hjónabandsráðgjafinn þau síðan
aftur á sinn fund. Hafi þau staðið
við samninginn, heldur hann gildi
sínu áfram, og við hann er bætt
nokkrum nýjum samningsatriðum
og þess gætt, að ekki hallist á ann-
an hvorn aðilann. Augsýnilega virð-
ist þessi aðferð, sem byggist á að
„veita og þiggja“, hafa reynzt mjög
vel og getað bjargað mörgum hjóna-
böndum.
Það ætti að leiða sérhverri brúður
það fyrir sjónir á einhvern hátt, að
tilfinningar karlmanns til konu eru
að síðustu komnar undir því, hvern-
ig tilfinningar henni tekst að vekja
með honum og hvernig henni tekst
að viðhalda þeim, þ.e. hvernig henni
tekst að láta honum líða. Séu til-
finningalegar, líkamlegar eða sál-
rænar þarfir hans aðkallandi og
sterkar og hann búist við því af
henni, að hún fullnægi þeim, en h'ún
láti slíkt undir höfuð leggjast, mun
það reynast honum erfitt að veita
henni þá, ástúð, blíðu, aðdáun og
tryggð, sem hún þarfnast og þráir.
Auðvitað hefur konan einnig sín-
ar þarfir, og eiginmanni hennar ber
ekki síður skylda til að fullnægja
þeim. En ég álít í sannleika sagt, að
í meirihluta þeirra tilfella, þar sem
um hjónabandsósátt og erjur er að
ræða, sé það konan, sem kemur ekki
auga á einhverja grudvallarþörf
mannsins og lætur undir höfuð
leggjast að fullnægja henni.
Sumir eiginmenn þarfnast eigin-
konu, sem er mjög myndarleg hús-
móðir og á auðvelt með að taka á
móti gestum og gerir það með glæsi-
brag. Aðrir þarfnast kátrar og fjör-
ugrar eiginkonu, sem hefur gaman
af að skemmta sér og njóta lífsins.
Sumum er það brýn nauðsyn að
eiga rólegt heimili, þar sem allt er í
stökustu röð og reglu og gott skipu-
lag á öllum hlutum. Og stundum er