Úrval - 01.10.1971, Síða 113

ÞETTA ER FLUGVÉLARRÁN
111
Síðan skrifaði Heath forsætisráð-
herra Breta Nasser og bað hann um
að skerast í leikinn til þess að bjarga
gíslunum. Þess vegna settu egypzk-
ir sendiráðsstarfsmenn í Amman
sig í samband við Alþýðufylking-
una. Skæruliðarnir voru nú í of-
boðslegri aðstöðu. Þeir höfðu ekk-
ert vatn lengur, mjög lítinn mat, og
þeir gátu ekki lengur tryggt öryggi
gíslanna, sem þeir höfðu í haldi.
Rétt eftir hádegi. þ. 26. september
kom skæruliði einn, sem kvaðst
heita Abu Khaled, loksins til húss-
ins, sem bandarísku gíslarnir voru
geymdir í. Khaled skýrði frá því,
að það ætti að fara með Carroll
flugstjóra TWA-þotunnar til eg-
ypzka sendiráðsins, og skyldi skæru-
liðastúlka fylgja honum þangað.
Þar átti hann að koma á framfæri
„lokakröfum" Alþýðufylkingarinn-
ar. Þær voru þessar: Hún krafðist
þess .að útgöngubanninu yrði af-
létt og að hernaðarríkisstjórninni,
sem Hussein konungur hafði mynd-
að, yrði vikið frá. Hún krafðist rétt-
ar til þess að grafa sína föllnu liðs-
menn. Hún krafðist þess, að gengið
yrði ríkt eftir því, að vopnahlés-
samningarnir yrðu haldnir.
Woods flugstjóri hélt af stað með
skæruliðastúlkunni. Og nú gerðist
allt með miklum hraða. Bandaríski
verktakinn Feinstein skýrði síðar
frá þessu með eftirfarandi orðum:
,,Ég var frammi í eldhúsi og var að
opna baunadós. Þá kom skæruliði
þangað inn í fylgd með Egypta og
sagði: „Þið eruð öll frjáls!" Egypt-
inn, sem gekk við staf, af því að
hann var haltur, gekk síðan á und-
an okkur gegnum bakgarðinn. Hann
var mjög æstur. Hann sagðist ætla
með okkur að langferðabilum frá
Rauða krossinum. sem biðu skammt
undan. Við eltum hann og gættum
þess að ganga þétt upp við vegg-
ina.“
„Margir Palestínu-Arabar fylgd-
ust með ferðum okkar," sagði Miri-
am Beeber. „Þeir vissu, að við vor-
um á leið til frelsisins. Einn maður
kom hlaupandi til okkar með lítið
barn í fanginu: „Ameríka! Amer-
íka!“ hrópaði hann. Hann vildi gefa
okkur barnið, svo að við gætum
farið með það til Ameríku. Hann
hélt, að jórdönsku hermennirnir
ætluðu að drepa alla í flóttamanna-
búðunum, og hann langaði til þess
að bjarga barninu."
Langferðabílar Rauða krossins
voru ekki, þar sem þeir áttu að vera.
Og því batt Egyptinn, sem var
stjórnarerindreki frá egypzka sendi-
ráðinu, hvítum vasaklút við stafinn
sinn, hóf hann svo á loft og gekk í
fararbroddi fyrir gíslunum í gegn-
um það „einskis manns land“, sem
Amman var nú orðin. Það kváðu
enn við byssuskot þrátt fyrir vopna-
hléið.
Loks kom Egyptinn hópnum fyrir
í verksmiðju einni í miðborg Am-
man og hélt af stað til þess að leita
að langferðabílunum. Það liðu tvær
ömurlegar klukkustundir, en að lok-
um sneri hann til baka með full-
trúa frá Rauða krossinum og lang-
ferðabílana. Vélbyssukúlur þutu
rétt hjá gíslunum, þegar þeir stigu
upp í bílana. „Beygið ykkur!“ æpti
Egyptinn. Og svo þutu langferða-
bílarnir af stað.
Stundarfjórðungi síðar komu þeir