Stjörnur - 15.05.1947, Qupperneq 13

Árið 1938 fór Shirley í
heimsókn til Hvíta hússins og heimsótti
Roosevelt forseta og frú hans. For-
setinn gaf henni mynd af sér
Dg sést hún hér skoða hana hreikin ó svip.
Þegar við komum til hafnar, var þar fyrir á bryggj-
unni hljómsveit, sem lék ýms lög, og við vorum
kaffærð í blómsveigum. A þessum ferðum reyndum
við að vekja eins litla athygli og hægt var, en þarna
kom svo mikill fjöldi manna, sem höfðu séð kvik-
myndirnar mínar og vildu nú fá að sjá mig sjálfa,
að ég mátti til að sýna mig opinberlega að minnsta
kosti einu sinni í hverri ferð. Mamma segir, að þegar
ég var á Hawaii í fyrsta skifti, þá hafi fólkið þyrpst
að úr öllu héraðinu til að fá að sjá mig, svo að
embættismenn ríkisstjórnarinnar báðu hana að lokum
að leyfa mér að syngja fyrir mannfjöldann. Eg kom
þá fram framan við höll Liliuokalanis prinsessu og
söng „Góða skipið Lollipop" gegnum hljóðnema.
Mannfjöldinn var svo mikill að ég varð að syngja lagið
í allar höfuðáttir, fjórum sinnum alls. Einhverjir
sögðu að þarna hefðu verið saman komið fjörutíu
þúsund manns. Lg sá ekki annað en haf af andlitum,
sem virtist óendanlegt í allar áttir. Klappið var eins
og fellibylur, og ég var fegin þegar því var lokið.
Arið 1936 fórum við í alllangt ferðalag til Canada.
Við ókum í bíl. Auðvitað við Grif, „lífvörðurinn“
minn, með. Til Seattle komum við á sunnudegi, og
fréttum að verið væri að halda trúmálafund í gisti-
húsinu. Lg held að það hafi verið eitthvert kaþólskt
góðgerðafélag. Fundarstjórinn kom til okkar upp í
herbergið og spurði hvort ég vildi ekki koma niður
í samkomusalinn og vera heiðursgestur fundarins. Við
fórum niður, en þá lyfti fundarstjórinn mér allt í
einu upp á ræðupúltið frammi fyrir fimm hundruð-
um manna og bað mig að segja eitthvað. Pabbi og
mamma urðu alveg dauðskelkuð, því þetta var alveg
óundirbúið, en hugsaði sem svo, að ekki gæti sakað
þó ég segði „Þakka ykkur fyrir“, svo að ég sagði það,
og allir klöppuðu. En þeim fannst það ekki nóg,
og þá sagði ég að mér þætti gaman að vera þarna og
að ég vonaði að fundurinn hjá þeim yrði góður,
sendi þeim svo fingurkoss og sagði: „Verið þið nú
sæl“.
Þarna var svo mikill mannfjöldi, sem vildi fá að
sjá okkur, að við komumst alls ekki út úr gistihús-
inu. Þrjár þúsundir manna biðu á meðan við vorum
í borðsalnum, og forstjórinn réð okkur til að fara upp
í herbergin okkar bakdyramegin, en slíkt kærði
mamma sig ekki um. Hún var altlaf að vona að fólkið
vissi ekki um ferðir okkar, en kæmist það að því
og kæmi til að sjá okkur, þá gætum við ekki minna
gert en að veifa til þess í staðinn.
STJÖRNUR 13