Voröld - 01.11.1948, Blaðsíða 7
úr borg og byggð
'hanii' ’kom írá íslandi.“ Mað-
urinn var Jóhann K. Péturs-
son, Svárfdæliiigur.
„É'ftir að við yorum komiu
inn í tjaldið, fraanhjá ne-gra-
’hljómsveit mikilli, komum
við fljótt auga á Jóhann, sem
sat þar eins og konungur í
ríki sínu, bjartur á brún og
prúðbúinn," segir Skúli frá.
Jchann sýnir sig í sirkusn-
urn frá hádegi til miðnættis.
Hann segir: „Auðvitað erj
vinn/ah 'ekki hörð, aðeins að
sýna sig og horfa á ' hinn
margbreytta lýð, sean hingað
kemur til þess að glápa á
mann,“ Jóhann situr í hásæt-
imu, en allt í kringum hann
trítla fjögur dvergsystkini. —
Jóhann er þó slíku vanur og
segir: ,,Þú hefðir átt að sjá
peðið, éðá minnsta mahn í
heúíimúm, sem ég' ferðaðist
með áfum saman á Þýzka-
landi, Frakklandi og' Dan-
mörku!“
Jóhajm er þannig tekinn við
því starfi ;á ný, sem hann
lengi stundaði fyrir stríð. Um
skeið hefur hann verið heima,
ög starfaði hann þá aðallega
sem næturvörður í Reykja-
vík.
21 fallbyssuskof
Reykjavík var fánum
skreytt og fjöldi manns haíði
safnazt saman fyrir franxan
stjórnarráðshúsið. Spánska
veikin, sem hafði lagt um 300
manns að velli, var nú að
mestu hjá liðin, rnenn voru aft-
ur á götunum og verzlanir
voru á ný búnar að opna dyr
sínár eftir farsóttina miklu.
Þennan dag voru allir í hátíð-
arskapi, enda var þetta dagur
sögulegs merkisviðburðar.
^ORÖLÖ
Báðuni megin götunnar upp
að stjórnarráðshúsinu höfðu
þrjátiu danskir sjóliðar tekið
sér stöðu. Hátíðin hófst á því,
að Sigurður Eggerz, fjár-
málaráðherra, flutti ræðu, þar
sem Jón Magnúsion, forsætis-
ráðherra, var erlendis. Að
ræðu Sigurðar lokinni var
dauski fáninn dreginn niður
af flaggstöng stjórnarráðsins,
en ísienzki fáninn decginn að
hún í hans siað'. Þá kvað við
21 falibyssu'skot frá danska
varðskipinu „Islands Falk“,
sem lá á höfninni. Eftir það
tók til máls foringi varðskips-
ins, Lorenz Lorck, og lýsti
hann yfþ- viðurkenndu full-
v-eldi hins íslenzka ríkis. Að
lokum \-ar haldin hátíðarmessa
í dómkirkjunni.
Þetta var í Reykjavík 1.
desember 1918. Nú eru 30 ár
iiðin frá þessum degi, en ekki
bólar á undirbúningi hátíðar-
•halda, mánuði fyrir afnxælið.
íslendingar eiga nú aðra hátið-
isdaga msrkari. Höfuðborgin [
I og iandið allt hafa tekið svo
miklum stakkaskiptum, að
Reykvíkingar þeir, scnx nýlega
voru stignir upp úr spönsku
veikinni 1918, mundu vart
þekkja það rem sama land. En
þessi dagur, 1. deshnber 1918,
var þrátt fyrir allt einn mesti
áfanginn á hinni löngu leið ís-
lenzku þjóðarinnar.
r.evkja^'k eía Grúfarvík?
Reykvíkingar hafa yndi-aC
bví að rífast um það, hva"
e'gi sð ic'.sa stórbyggúigar.
Þe'r rii'ust um stað Þjóð eik-
hs' :is, Ha iígr ímskl rkju,
nýja g'stihúsið og ráðhúsið
af ákafa og þe'r lífast jsfn-
an um s.lík málefni af ákafa,
af því að þeir unna borginni
sinni.
Sjaldan hafa borgarbúar
upr'ö cins sammáia í slíku
máli og þair voru í sumar.
Að undanieknum örfáum
moniiium, sem tengdir eru
hagsmunaklíkum, virðist ail-
ur þorri’ borgarbúa haí'a vsj--
i'ð á móti því, að Örfirisev