Jólapósturinn - 01.12.1979, Page 10

Það var einu sinni maður sem fannst j<5lin vera tilgangslaust bauk.
Hann var ekki erfiður maður, hann var vingjarnlegur og nákvæmur f gerðum
sínum gjafmildur við fjölskyldu sfna og gerði sjaldan neinar vitleysur.
En hann tníoi ekki þvf sem boðað var f kirkjuniua á jálunum: að Guð hafi
orðið að manni. Og hann var hreinskilinn þegar hann sagðist ekki tráa
þvf. "Þetta særir mig," sagði hann við konu sína, sem var dugleg að fara
í kirkju, "en ág get alls ekki skilið hvaða tilgangi það þjánaði að Guð
varð maður. Fyrir mig er þetta markleyss,.”
& aðfangadagskvöld f6ru kona hans og böm til kirkju. Hann vildi ekki
fara með. "Már finnst ág vera hræsnari fara ðg þangað," sagði hann.
"Ég verð frekar heima og hlakka til þess að þið komið aftur."
Þegar fjölskyldan var farin byrjaði að snjða. Hann stóð við gluggann
og horfði á hrfðina sem sífellt þáttist. "já,já" hugsaði hann, "fyrst
það eru á annað borð j6l þá mega þau alveg eins vera hvft."
Hann f<5r að pakka inn jólagjafir. Allt f einu heyrði hann dynk sem
kom aftur og aftur. Er kannski einhver að kasta steinum f gluggann?
Þegar hann opnaði átihurðina til þess að sjá hvað þetta gæti verið, sá
hann h<5p fugla sem stóðu þátt saman f hrfðinni. Snjórinn hafði komið svo
snögglega að þeir urðu að finna skjól sem fyrst og reyndu að fljága inn
f stofuna gegn um glerið f glugganum.
"jfg get ekki látið þessr vesalinga standa þama áti og frjósa í hel,"
hugsaði hann, "Ég verð að hjálpa þeim - en hvemig?" Þá datt honum f hug
hesthásið þar sem hesturinn bamanna stóð. Þar gat fuglahópurinn lfka
fengið skjól.
Hann f<5r f frakka og stígvel og skálmaði að hesthásinu. Hann opnaði
hurðina og kveikti ljósið. En fuglarnir vildu ekki fara inn. "Þeir koma
áreiðanlega ef þeir fá svolítinn mat," hugsaði hann og f<5r að sækja
nokkra brauðbita, Hann stráði þeim á snj<5inn fjurir framan hesthásið.
Sár til mikilla vonbrigða sá hann að enginn af fuglunum t<5k eftir
öllu erfiði hans, þeir háldu bara áfram að flögra um f snjónum. Hann
reyndi að reka þá inn en þeir urðu aðeins hræddir og flugu hver f sína
átt en bara ekki inn f hesthásið þangað sem hann vildi að þeir flygu.
"Fuglunum finnst ég vera undarleg skepna," sagði hann við sjálfan
sig. "flg veit alls ekki hvað ég á að gera svo að þeir taki tillit til
mfn. Bara að ég gæti orðið einn af þeim f nokkrar minátur þá gæti ég
kannski komið þeim f öruggt skj<5l..."
K sama augnabliki byrjuðu kirkjuklukkumar
að hringja. Hann stóð kyrr andartak og
hlustaði á klukkumar hringja - klukkumar
sem hringdu í tilefni hins gleðilega jðla-
boðskapar.
Allt í einu kraup hann á kná f snjðnum.
"Ná skil ðg,hvfslaði hann. "Ná skil ðg,
Guð, hvers vegna þá varðst að gera það."