Leikskrár Þjóðleikhússins - 27.05.1994, Blaðsíða 10

sverðið Gram að vopni og særir hann banasári. í
dauðateygjunum varar Fáfnir Sigurð við pví að
sá, sem hafi fengið hann til þessa verks, ætli sér
að drepa hann. Við svo búið deyr Fáfnir og
fellur blóðdropi á hönd Sigurðar. Sigurður sleikir
dropann og fær þá skilið fuglamál. Igðan segir
honum frá gullinu, hringnum og ægishjálminum,
sem liann skuli taka úr hellinum.
Andvari og Mírnir hittast við hellismunnann
og deila um hvor þeirra eigi tilkall til gulls-
ins. Andvari lætur sig hverfa er Sigurður birt-
ist með hringinn og ægishjálminn. Igðan
varar Sigurð við svikráðum Mímis og Sigurð-
ur drepur hann. Igðan segir Sigurði frá Bryn-
hildi, sem hvílir sofandi á Hindarfjalli, og
hvetur hann að fara og vekja hana. Sigurður
heldur af stað samkvæmt ieiösögn igðunnar.
3■ þáttur. Á HiudarfjaUi
Oðinn leitar enn á vit völvunnar Jarðar og
spyr hvaö framtíöin beri í skauti sér, en Jörö
gefur honum loöin svör og vísar á dætur
sínar, örlaganornirnar, þær spinni þræöi úr
vitneskju sinni. Er Óðinn gengur fastar á
hana segir Jörð aðeins aö Brynhildur muni
drýgja þá dáö sem frelsa muni heiminn;
sjálfri standi henni á sama, hún vilji aðeins fá
að sofa.
Óöinn veröur á vegi Sigurðar og Óöinn spyr
um feröir hans. Siguröur rekur sögu sína, en
reiðist háösku orðfæri Óðins. Er hann ætlar
aö halda áfram reynir Óðinn aö varna
honum vegar meö spjóti sínu en Sigurður
brýtur spjót hans með sverði sínu og heldur
ótrauður áfram og gegnum vafurlogann.
Siguröur finnur Brynhildi sofandi og færir hana
úr brynjunni. Honurn bregöur er hann sér aö
þetta er ekki karlmaður, heldur kona, og finnur
þá til ótta í fyrsta sinn. Hann heillast af fegurð
Brynhildar og vekur hana með kossi. Brynhildur
vaknar til lílsins og fagnar sól og nýjum degi.11
Hún spyr Sigurð að nafni og lofar Óðin, Jörð og
alla náttúru er hún skilur að þarna er hetjan
Sigurður kominn.
Brynhildur og Siguröur eru frá sér nurnin af
ást hvort til annars. Brynhildur segist hafa
elskaö Sigurö frá því hann var í móöurkviöi
og beðiö komu hans lengi. Sigurður kveöst
nú í fyrsta sinn finna til ótta; hann hafi
öhræddur sigrast á vafurloganum, en nú
brenni sá eldur í brjósti sér sem hún ein fái
slökkt. Brynhildur er ekki alveg búin aö átta
sig á hinni jarðnesku tilveru sinni og víkur
sér undan ágengni Sigurðar. Hún finnur til
minnkunar yfir því að hafa misst valkyrjutign
sína og biöur Sigurð um að láta sig vera.
Siguröur kveöst elska hana og því sé honum
það ómögulegt.
Sigurður biður Brynhildi um að vakna til fulls og
verða sín. Þau faðmast og játast hvort öðru af
mikilli ástríðu. Brynhildur, gagntekin af unaöi
ástarinnar, segir fagnandi skilið við hin helgu vé
goðheima fyrir ást og unaö mannlegs lífs; hún
óttast ekki Ragnarök því stjarna Sigurðar muni
iýsa henni til eilífðar.
14
Heil dir, Sonne! (Briinnhilde).