Alþýðublaðið - 03.03.1926, Síða 3

3. marz 1926.
ALÞÝÐUBLAÐID
3
með tillögu sina aftur. Þótti
mönnum, sem vegur ungfrúarinn-
ar hefði vaxið mjög af þessu máli.
Þá kom einnig fram breytingar-
till. frá allshn. við 3. gr. frv.
Við 4. gr. frv. kom hún fram
.með þá breytingu, að aftan við
3. málsgr. yrði bætt nýrri máls-
grein svo hljóðandi: „Úrskurði
sýslunefndaroddvita og atvinnu-
málaráðherra eftir þessari grein
má skjóta til dómsíólanna.“ Þá
kom hún einnig fram með breyt.-
till. við 9. gr. frv., fyrri málsgr.
Eftir þeirri till. skal kjósa kjör-
stjórn hverju sinni, er kjósa skal
hreppsnefndarmenn, bæjarfulltrúa
æða borgar- (bæjar-)stjóra. Sé
hreppsnefndaroddviti í hreppum
og borgar- (bæjar-)stjóri í kaup-
stöðum formaður kjörstjórnar, og
auk þess kjósi hreppsnefnd og
hæjarstjórn úr sínum flokki 2
menn í hana. Séu nefndarmenn 3,
'skulu þeir vera sjálfkjörnir. Ef
kjósa á borgarstjóra (bæjarstjóra),
skal bæjarstjórn kjósa formann
kjörstjómar úr flokki bæjarfull-
trúa.
Allmikið var þráttað um br.till.,
.og veitti þar ýmsum betur. Sér-
•staklega varð þó br.till. ungfrú-
arinnar að deiluefni. Taldi ung-
frúin undanþágu-ákvæðið hina
mestu ósvinnu gagnvarí kvenþjóð-
inni og taldi það vera hina megn-
ustu vantraustsyfirlýsingu á getu
hennar til opinberra starfa. I sama
streng tók Guðm. Ólafsson, er var
framsögum. allshn. En það, sem
,hann taldi þó veigamestu ástæð-
una gegn undanþáguákvæðinu,
var það, að réttindi og skyldur
væru tvær hliðar á því sama og
hlytu því alt af að fylgjast að.
Með undanþágunni töluð.u þeir
Einar á Eyrarlandi og Jóhannes
Jóhannesson. Töldu þeir öll tor-
merki á því, að skylda konurnar
til starfa þeirra, er 3. gr. ræðir
um. Ættu þær oft erfitt með að
fara að heiman frá stórum barna-
hópi auk þess, sem þær væru eigi
eins duglegar til erfiðra ferðalaga
að vetrarlagi, oft í stórhríð og
hörku gaddi. G. Ól. taldi eigi erf-
iðara fyrir þessar konur að ferð-
ast að vetrarlagi en yfirsetukonur,
en þetta væri þeim ætlað að gera
í hvaða veðri sem væri. Einar á
Eyrarlandi beindi þá þeirri spurn-
ingu að andmælendum undanþág-
unnar, hvort þeim væri kunnugt
um það, hvemig yfirsetukonur
væru fluttar, er þær væru sóttar
í ófærð og illviðri. Roðnaði þá
ungfrúin lítils háttar og laut höfði.
Sagði Einar að sér væri manna
bezt kunnugt um þetta. Væri þá
venja, að 6—8 menn færu á skíð-
um og tækju með sér sleða til
þess að aka yfirsetukonunni á.
Kvaðst hann hyggja ,að mörgum
myndi þykja það kynleg sjón og
allbrosleg, ef farið væri að safna
saman liði í sveitinni til þess,
að einhver bændakonan gæti kom-
ist slysalaust á hreppsnefndar-
fund. Vakt: þessi mynd, er Einar
dró upp, fögnuð mikinn í deild-
inni og varð forseti að hringja
bjöllunni til þess að þagga hlát-
icfflST Allii* reykja IggtM
!i Elephant ÍSI

H
H
l
Ljúff engar og kaldar
Slnkasalar á íslandl.
Tobaksverjlun Islsnds h.f.
,ntl Tarzai4
erkominn.
ur þingmanna. Hæst hló Sigurður
Eggerz. — Að lokum var gengið
til atkvæða um br.till. og frv. í
heild sinni. Var br.till. ungfrú I.
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
með miðaldakirkjunni, að honum var betur
lagið að þiggja en gefa, því að hann var
satt að segja bæði ágjarn og nirfill. Svo
hét hann í tilbót Jón Jónsson, og mátti það
okki minna vera. En sveitungar hans, seúi
vel fundu, hvar feitt var á stykkinu, gerðu
;að honum háð og spé leynt og ljóst.
Bera, kona Jöns, var að vísu ekki bygð
með sama sniði og bóndi hennar, en þó
hafði náttúran einnig komið henni upp í
miðaldastíl. Hún var hávaxin, beinaber og
oddhvöss, hvar sem á hana var litið. Hún
var því nánast með gotnesku lagi, og mintu
hinar ótéljandi hrukkur í andlitinu ekki all-
lítið á pírufhpárið á turnþökum dómkirkj-
unnár í Köhi; sem er í gotneskum stíl eins
(ög fríkirkján í Reykjavík. Bera gamla var
jafnóspipuð bónda sínum að innan, sera að
utan. Hún var opinská, viðfeldin ög ljúf og
vildi hvers manns vandræði leysa og var
ekki elskari að fé en það, að hún gat jafn-
greiðlega tekið við því og borgað það.
Þau hjón höfðu átt tvö börn, pilt og stúlku,
og voru bæði á lífi. Var á þeim mikill ald-
ursmunur. Jón gamli hafði haldið dauða-
haldi í piltinn, sem hét Guðmundur, því
að hann vann kauplaust hjá honum, og það
líkaði karlinum. Pilturinn trénaðist þó upp
á <þvi og stökk loks til Ameríku1 í óþökk
hans. Varð hann iögregluþjónn í Winnipeg,
og nefndi Jón hann aldrei svo, að hann
annálaði ekki vanþakklæti hans.
Dóttir þeirra hét Guðrún.
Það er fágætt um íslenzka menn, karla
sem konur, aö þeir séu verulega fallegir,
svo að ekki séu á þeim nein lýti. En Guð-
rún var éin af þeim fáu. liún var há og
beinvaxin, fagurlega lintuð og svaráði sér
vel. Hárið var gullið og augun blá, andlits-