Alþýðublaðið - 30.06.1926, Blaðsíða 3

30. júní 1926.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
legra fyrir hverja sunnlenzka
stúlku að sitja heima en ráða sig
fyrir minna en 90 aura á tunn-
|ina í kverkunarlaun, pví að sigl-
firzkar konur með aðstoð karl-
mannanna ætla ekki að láta pað
liðast, að kverkað verði fyrir
lægra gjald.
Sigurjón A. Ólcifsson.
Stefna ihaldsmanna.
Eftir Jón Þorláksson,
nú fjármálaráðherra ihaldsstjórn-
arinnar.
— Ihaldsmenn semja í öllum
löndum stefnuskrár sínar þannig,
að pær gangi sem bezt í augu al-
mennings, jiví að á því veltur
fylgið. Þess vegna segja þeir
ekki: Við viljum enga nýja vegi,
ekki talsíma, ekki járnbrautir,
ekki hafnir, kærurn okkur ekki um
alpýðuskóla o. s. frv.; ef peir
segðu petta, fengju peir sem sé
lítið fylgi. Þeir segja að eins sem
svo: Við viljum fara sparlega
með landsfé; við viljurn styðja
gætilega fjármálastjórn; við vilj-
um ekki hlegpa okkur í skuldir.
Þeir vita pað ofur-vel, að ef þeir
geta passað, að þjóðin komist
ekki í landssjóðinn, þá fær pjóð-
in hvorki alþýðuskóla, hafnir,
járnbrautir eða annað slíkt, sem
hún telur sig ])urfa, en peir, í-
haldsmennirnir, halda að hún geti
án verið. Það eru venjulega hinir
efnaðri borgarar í hverju þjóðfé-
lagi, sem fylla íhaldsflokkinn;
þeir eru ánægðir með sinn hag
og finna þess vegna ekki, að þörf
sé breytinga eða bóta á hag þjóð-
arinnar, og vilja ekki láta heimta
af sér skatta í því skyni. Fram-
fara- og umbóta-flokkana skipa
aftur þeir efnalitlu, sem finna, að
þjóðfélagið þarf að gera margt
og mikið til þess að bæta lífsskil-
yrði alþýðunnar; sömu stefnu
fylgja og þeir meðal efnaðri
manna, sem einblína ekki á sína
'eigin pyngju, heldur hafa hag
þjóðarinnar í heild fyrir augum.
. . . Þetta er eyrnamark reglu-
legs afturhaldsflokks, hverju
nafni sem hann kýs að nefna sig,
vantrú á landinu, að það svari
arði, ef synir þess vilja kosta
upp á að hlynna að því, og van-
trú á þjóðinni, að hún sé fær um
að nota sér þær lyftistengur á
leiðinni til hagsældar og sjálf-
stæðis, sem aflmestar hafa reynst
annars staðar. —
(Lögrétta, 10. tbl., 1908.)
Við þessa stuttu, en greinagóðu
lýsingu á stefnu íhaldsmanna má
bæta dálitlum útdrætti úr „Yfir-
lýsingu“ þeirra 20 þingmanna, er
stofnuðu íhaldsflokkinn 24. febr.
1924, tii frekari sönnunar ofan rit-
aðri lýsingu:
„Fyrsta verkefni flokksins iát-
um vér vera það, að beitast fyrir
viðreisn á fjárhag landssjóðs. Vér
viljum að því leyti, sem frekast er
unt, ná þessu takmarki með því
að fella burtu þau útgjöld lands-
sjóðs, sem vér teljum ónauðsyn-
leg, og niðurlagningu eða sam-
anfærslu þeirra lands-stofnana og
-fyrirtækja, sem vér teljuih að
þjóðin geti án verið eða minkað
við sig henni að skaðlausu. Vér
búumst við, að ekki verði hjá því
komist að auka að einhverju íeyti
áiögur' á þjóðinni í bili til þess
að ná nauðsynlegri réttingu á hag
landssjóðs, en flokkurinn vill sér-
staklega láta sér ant um að koma
þessum málum sem fyrst í það
horf, að unt verði að draga úr
þeim álögum til opinberra þarfa,
sem nú hnekkja sérstaklega at-
vinnuvegum (þ. e. atvinnurekend-
um, skýring Alþbl.) landsins.
Vér teljum, að eftir því, sem
fjárhag landssjóðs er nú komið,
sé ekki unt að veita fé úr honum
til nýrra framfarafyrirtækja að
neinu ráði, meðan viðreisn fjár-
hagsins stendur yfir.“
Stendur þetta ekki laglega heima
við lýsingu J. Þ. hér á undan?
Er ekki bersýnilegt „eyrnamark
reglulegs afturhaldsflokks“ á
þessari yfirlýsingu?
„Stöndum saman, íhaldsmenn!“
segir „Morgíinblaðið“. Skyldu þeir
verða margir með þessari þjóð,
sem ríður á framförum og umbót-
um, er vilji eiga samstöðu í flokkl
með slíkri stefnu, sem lýst er í
ofan rituðum köflum?
Prestafélagið og vínbannsbanda-
lagið.
Prestafélagið samþykti þátttöku í
stofnun vínbannsbandalagsins, sem
Góðtemplarareglan gengst fyrir að
frumkvæði Brynieifs Tobíassonar
stórtemplars.
Trúlofanasaga.
Það voru einu sinni piltur og
stúlka, sem í daglegu tali voru
kölluð Gudda og Gerti. Þau trú-
lofuðust 6 sinnum, og var hið
kærsta á milli þeirra á þeim tím-
um. Skiftust þau þá á ástahótum
og gjöfum og voru bæði í sjö-
unda himni. En sú var orsök þess,
að þau trúlofuðust svona oft, að
þau sviku hvort annað á víxl —
„í takt“, alveg eftir nótum. ög
þá var ekki að sökum að spyrjai
Þá gtengu skammirnar og hnýfil-
yrðin fjöllunum hærra. Sendust
þau þá á ófögrum sendingum, —
því að „bæði skærin voru góð“.
Svo, þegar minst varði, voru þau
aftur trúlofuð, og bar þá ekki á
öðru en að samfarir þeirra væru
hinar ástúðlegustu. Loks giftust
þau og áttu börn og buru, og
kann ég ekki þá sögu lengri. f
Tiltölulega fáir þektu Gerta og
Guddu, og voru þau varla meira
en hreppskunn. En önnur þvílík
„ástasaga“ er þjóðkunn, enda
hefir hún verið sýnd á leiksviði
frammi fyrir alþjóð. Nú stendur
ein uppsagnarrimman sem hæst,
og er varla að vænta nýrrar trú-
iofunar fyrri en kemur fram undir
haustið.
Sigurður Eggefz bankastjóri
hefir um langan tíma verið í kær-
leikum miklum við íhaldsstjörn-
ina, og hafa þau skifzt á trygða-
pöntum. Sigurður hefir stutt hana
ásamt félögum sínum, og undir
liiðurþyt „Frelsishersins“ hafa
þeir blandað blóði við Ihaldið,
og einn „herforinginn" jafnvei
gengið í liði þess inn á þing.
Sjálfur varð Sigurður íslands-
bankastjóri á þeim sama vetri.
Nú er komið annað hljóð í strokk-
inn — svona í biji. Trúlofúninni
er slitið, og rifrildið stendur sem
hæst, rétt eins og þegar verst stóð
í bælið þeirra Gerta og Guddu.
Hitt ráða rnenn af líkindum og
venju, að skamt muni nú þess að
bíða, að saman dragi með þeim á
ný og verði þá engu síður ástúð-
legt en fyrr.
En þó að þið, lesendur góðir!
segið við þau núna: Blessuö
verið þið ekki að rífast, — eins
eins og þið voruð samrýnd, á
meðan þið voruð í tilhugalífinu;
svo verður varla langt að bíða,