Ungu Föroyar - 01.04.1908, Blaðsíða 1

Still mín sál! Og lýð á Ijóð!
Sig mær, um tú lagið kennur?
Tað er vcent sum á, ið rennu?
læandi í sævarflóð.
Hoyrir tú hann, svanaungan,
klalctur út í dunnugarði,
syngja um hitt fagra farið,
skóg og mørk og øskudunga?
Lítið virdur var hann fyrst,
tí hann sang sum eingin kundi:
Álvar dansa lcett í lundi,
døggin hevur urtir kyst;
fátøk moy bar búnan reyðan,
vcel er faðir bømum góður,
metist tó ei javnt við móður,
hon, sum elti sjálvan deyðan . . .
Líðið bøm á søgu hans!
Tó í dunnugarðið borin,
var hann svanaungi vorðin —
øll tí honum góvu ans.
Barnavinur, bam av lyndi,
sang hann tað, sum barni skilur;
góður var hans hjartans ylur —
Og tí vann hann bamsins yndi.
H. A. Djurhwu*.