Alþýðublaðið - 06.03.1920, Qupperneq 4

4
Xoli konungnr.
Eftir Upton Sinclair.
Önnur bók:
Prœlar Kola konungs.
(Frh.).
„Það máttu hengja þig upp á“,
sögðu þeir allir einum munni.
„En það kostar líka skilding
að fást við stjórnmál hér í amt-
inu“, bætti Hallur við.
„Já, en þú mátt reiða þig á
það, að þetta er ekki tekið úr
vasa Álfs. Það er félagið, sem
borgar brúsann", sagði dómarinn,
og Jak Predovitsch bætti við:
„Peningarnir hérna eru öl“.
„Nú já, eg skil það“, sagði
Hallur hlægjandi, „félagið kaupir
ölið hans Álfs til þess, að afla
homún atkvæða með því".
„Einmitt", sagði póstmeistarinn
og fór ofan í vasa sinn eftir vindli,
um leið sá Hállur silfurskjöld á
vasa'o’runni.
8Er þetta veldisskjöldurinn?*
spurði hann og fór að leita á
fötum Jaks Predovitschs. „Hvar
er yðar?“
„Eg fæ hann, þegar kosið
verður“, svaraði Jak glottandi.
„Og yðar, dómari?“
„Eg er friðardómari", sagði
Silas hátíðlega.
Um leið og Hallur hallaði sér
aftur á bak sá hann móta fyrir
einhverju í rassvasa Jaks. Hann
rétti hendina út eftir því, en hinn
greip ósjálfrátt um skammbyssuna,
áður en hann náði að þukla um
hana.
Hallur sneri sér að póstmeistar-
anum. „Og yðar?“ spurði hann.
„Mín er undir borðinu", glotti
Bob.
„Og yðar, dómari?"
„Hún er í skápnum", svaraði
dómarinn.
Hallur dróg andann djúpt. Hinn
ugglausi eldraóður, sem hann hafði
í fyrstu kept til, er hann ákvað
að verða vogareftirlitsmaður, var í
þann veginn að kulna út.
VIII.
Tveim dögum eftir að Hallur
hafði þannig hafið göngu sfna á
stjómmálabrautinni, höfðu þeir af
námumönnunum, sem krefjast
vildu vogareítirlitsmanns, ákveðið
A.LÞÝÐUBLAÐIÐ
Auglýsingar.
Auglýsingum í blaðið er fyrst
um sinn veitt móttaka hjá Ouð-
geir Jónssyni bókbindara, Lauga-
vegi 17 (bakhús). Sími 286 og á
afgreiðslunni á Laugavegi 18 b.
Auglýsingaverð í blaðinu kr.
1,50 cm. dálksbr.
áð mætast hjá frú Davíðs. Þegar
Mike gamli Sikoria kom upp úr
námunni um kvöldið, tók H«Uur
hann afsfðis og bauð honum á
fundinn. Hrifningin skein út úr
svjp gamla mannsins, meðan hann
hlustaði á; hann þreif í herðar
hleðslutnanns sfns og æpti: „Er
þetta satt?“
„Ojá“, sagði Hallur. „Vilt þú
vera einn þeirra, sem fer til verk-
stjórans með boðin?"
Mike krossbölvaði á móðurmáli
sfnu, og sagði svo: „Fjanda korn-
ið, sem eg læt aftur ofan í gamla
koffortið mitt“.
„Heldurðu, að þú verðir að fara
burtu úr héraðinu?"
„Burt úr ríkinu í þetta skiftið!
Kannske alla leið heim í föður-
landið". Öidungurinn var svo
æstur, að hleðslumaður hans þorði
ekki að yfirgefa hann, vegna þess
að hann óttaðist að hann myndí
segja hverjum manni, er hann
hitti, þessa fregn.
Mönnum hafði komið saman
um, að þátttakendurnir kæmu
einir síns liða og úr öllum áttum.
Hallur var með þeim fyrstu.
Hann sá, að hlerar höfðu verið
settir fyrir gluggana og dregið
niður f lampanum. Hann fór inn
um eldhúsdyrnar, þar sem „Stóri
Jak“ Davíðs hélt vörð, gáði að
því hvort Hallur væri sá, sem
hann sagðist vera og hleypti
honum svo orðalaust inn.
Niels Möller sextngur.
Eitt af helstu Ijóðskáldum Dana
er Niels Möller; hann yrkir fremur
lítið, og lætur lítið á sér bera og
heflr engin Ijóðabók eftir hann
komið síðan hann gaf út Ijóðabók-
ina „Röster" (Raddir) fyrir meira
en 20 árum.
11. des. síðastl. varð Niels
Möller sextugur. Skoraði H. Hoff-
ding þá á hann, fyrir hönd nokk-
urra aðdáenda, að gefa út ljóðasafn
með kvæðum er hann hefir gert
síðari árin, og gat þess um leið,
að þeir heíðu safnað fé til þess að
kosta útgáfuna. Annars má geta
þess, að skáldið er ekki á neinu
flæðiskeri, fjárhagslega séð. Hann
er skrifstofustjóri í lífsábyrðarstofn-
un danska ríkisins.
8kipshö£tiin
íi mótorbátinnn Guörún.
Um morgunstund, þá máninn
geisla sendi
og myrkur nætur flúði dagrenning,
að sævardjúpi svölu þá eg rendi
og sjónum leit þar fljóta hafbyrðing. •
Um hafflöt sléttan hann, .af afli
knúinn,
á hrannardætrum leið svo ofur stilt
og drengjasveit með vænum vask-
leik búin
og von og þreki, lögðu á haflð milt.
En dagur leið. Ó, drottinn hvað
skal segja!
Eg dyrfist ei að efa máttinn þinn.
En vind og öldur við þeir máttu
heyja
svo veglegt stríð, unz fylti lífsbátinn.
Þú hefðir getað, guð minn almátt-
ugur,
þeim gefið líf, og vind og öldur lægt.
En ekki skynjar okkar skamsýnn
hugur
þá undrastjórn, sem neyð fær allrí
bægt.
Því felum vér í forsjá ætíð þína
hvert fótmál lifsins, sem að stígum
vér,
því síðar mun oss sólin blessuð
skína,
nær sjáum þá, er hvila nú hjá þér.
Nú sofa þeir á söltum mararbotní,
en sálin þeirra lifir guði hjá,
og syngja ljóðin sínum kæra drotni,
þau sigurljóð er aldrei þagnað fá.
Þið aðstandendur allra hinna látnu,
eg ekkert finn, sem þerrar betur
kinn.
En segi af alhug síðast: „Ekki
gráttu,“
því sæll nú lifir elsku vinur þinn.
J. A.
Ritatjóri og ábyrgðarmaður:
_______Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.