Freyja - 01.04.1898, Blaðsíða 1

Freyja - 01.04.1898, Blaðsíða 1
 I. ÁR. SELKIRK, APRÍL 1898. NR. 3. TIL UNDINU. ‘i'J • '■ J ■ Hjartkæra mær, ég heyri hverja stuna, Er hryggðar slegið brjóst þitt andað fær, t>ar, sem ég kaldri bý í lœkjar bunu Á bökkum þar sem fagra rósin grær. Og svifið get með aftanblænum blíða Að bústað þínum Úndína mín’fríða. Ástkæra meyja, tár þín sé ég titra, S ein tæra dögg á blómi- þér 4 kinn, Veit ég þá hrygð í hugaþínum bitra Sem hefur bráðum drepið anda þinn Kringum þig svif ég sem þig er að dreyma Um sólskins stundir, þá þú áttir heima. Vonleysis-myrkur, — dimmir hrygðar dagar, dynja nú yfir þig mitt kæra víf. Horfin er brekkan græna og góðir liagar Og gleðín siiúin upp í hrygða kíf. Ástvinur mistur, húsið þitt og heima Er liorfið alt en þú ei búin’ að gleima. Úndína kæra, heim til húsa þinna Ég hvarfla skjótt er enginn maður veit Og hressi þig með krafti kossa minna Og kyssi burtu tár þín sæt og heit. Eg vildi ætíð meiga með þér una, En mín er höll in tæra lækjar-buna. Kom þú því til mínþar, semfossinn fellur. Af flötu bergi niður' í djúpan liyL Þars aldan létt að báðum bökkum skellur Og beinir úða smá-rósanna til. Og þar, sem ljóð mín lækjar bunan kveður Með lagi því, er sorgmædd hjörtu gleður. Sólfagra meyja, fremur en að falla Að fótum þeirra , sem að hata þig Kom þú til mín, sem altaf er að kalia í ástar-ljóðum þá, sem skilja mig. Ég er sá andi’ er ann því fagra’ og góða Og af því er ég faðminn þér að bjóða. Kaldbrynnir. PIPARM/ERIN. (Framhald frá síðasta númeri.) þótti nógu langtfarið og svo gjört þetta til að hugnast honum aftur.‘ ‘Ónei, hvaða heimsku farið þið með; hanti kvað haía verið giftur þcssari konu fyrir mörgnm árum, og svikið itana. Svo reyndi hann að ná Ólöfu, en hún var ekki svo auðtekin sem hann hélt Svo fann hún út að hann átti lifandi konu og sendi lianr. svo eftir henni, og tekur nvi við þeim báðum sem börnum sínum.’ Þannig geugu dómar fólks, um þessa kynlegu breytingu á högum vina vorra, og af öllu því rnarga sem það gat sér til, var hið síðast greinda réttsst. Ólöftók á móti þeim hjónum eins og hefðu þau vei ið börn hennar, og góða lítilsiglda konan grét fagnaðar og þakk. lætis tárum á brjósti meykerlingarinn- ar, á meðan Jón þrýsti vinsamlega hönd hennar, og bláeygi drenghnokkinn með ljósu lokkana stóð lijá alveg hissa og hálfsneiptur,hafði svo oft séð móður sin- a gráta; hann iiélt það vseri af því að hann vseri óhlíðinn og slæmur sonur nú hafði hann þó ekkert gjört, og þó grét móðir hans, og það hjá óknnnugri konu; var það þá henni að kenna? Og að komast að því ieit hann til hennar, og í því greip hún hann, kysti og sagði að hann ætti að vera góður drengur, ‘Þú hefur verið slæm við mömmu fyrst hún grætur hjá þér,’ sagði hann; og mamma hans hló að þessu hnyttiu yrði, og Jón og gamla konan. Það eru Iiðin þrjú ár siðan ofanskráð- ur atburður skeði; allann þennan tima hefur Jón búið í húsi Ólafar fornvinu sinnar með konu sinni, og þangað liafa nú safnast nokkrir vildustu vinir Ólafar og þeirra hjóna til að sitja afmælis- veislu Ólafs Jónssonar sem skýrður var í höfuð meykerlingarinnar okkar. Með- al gestanna var og Sveinn kunningi þeirra Jóns og Ólafar. Fólkið var búið að hressa sig og beið eftir prógramm- inu sem koma átti, og fyrst á pró- gramininu var Ólöf með kafla úr æfr sögu sinni, og hljóðar hann sem fylgir. ‘Æflsaga mín er ekkert framúrskar- andi merkileg, ekkert nema það sem fyrirkemur i daglega lífinu. Ég var fædd og u| pdin þangað til ég 16 ára alveg eins og hver önnur íslenzk stúlka, smalaði og reið berbakt þegar ég var krakki; bar tað til dyra úr fjárhúsun- um, b .rði á túni, rakaði hey á túni og engjum, tætti ull á vetrum. og prjónaði mér og öðrum á hendur og fætur. Loks- ins kyntist ég manni sem ég lærði að elska og sem einnig elskaði mig, alveg eins og þ ið gengur milli pilts og stúlku enn þann dag í dag. Eg held hann hafi veriðálitinn í góðu meðal lagi af öðr um að því er greind og röskleik snertir, sjálf hélt ég hann öllum fremri. Yið bundum ástar eiða okkar, hann skyldi bíða mín fjögur ár, því ég var þá aðeins fimtán ára gömul eða á því sextánda. Hvað ég elskaði þennann mann, og hvað ég var sæl með sjálfri mér.en samt ásettum við okkur að halda því leyndu fyrst um sinn; hann var kaupamaður, og hafði verið í þrjú sumur samfleytt hjá foreidrum mínum. og enn var hann Framhald á 5. blaðsíðu.

x

Freyja

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Freyja
https://timarit.is/publication/33

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.