Freyja - 01.04.1898, Blaðsíða 1
I. ÁR.
SELKIRK, APRÍL 1898.
NR. 3.
TIL UNDINU.
‘i'J • '■ J ■
Hjartkæra mær, ég heyri hverja
stuna,
Er hryggðar slegið brjóst þitt andað
fær,
t>ar, sem ég kaldri bý í lœkjar bunu
Á bökkum þar sem fagra rósin grær.
Og svifið get með aftanblænum blíða
Að bústað þínum Úndína mín’fríða.
Ástkæra meyja, tár þín sé ég titra,
S ein tæra dögg á blómi- þér 4 kinn,
Veit ég þá hrygð í hugaþínum bitra
Sem hefur bráðum drepið anda þinn
Kringum þig svif ég sem þig er að
dreyma
Um sólskins stundir, þá þú áttir
heima.
Vonleysis-myrkur, — dimmir
hrygðar dagar,
dynja nú yfir þig mitt kæra víf.
Horfin er brekkan græna og góðir
liagar
Og gleðín siiúin upp í hrygða kíf.
Ástvinur mistur, húsið þitt og heima
Er liorfið alt en þú ei búin’ að gleima.
Úndína kæra, heim til húsa þinna
Ég hvarfla skjótt er enginn maður
veit
Og hressi þig með krafti kossa minna
Og kyssi burtu tár þín sæt og heit.
Eg vildi ætíð meiga með þér una,
En mín er höll in tæra lækjar-buna.
Kom þú því til mínþar, semfossinn
fellur.
Af flötu bergi niður' í djúpan liyL
Þars aldan létt að báðum bökkum
skellur
Og beinir úða smá-rósanna til.
Og þar, sem ljóð mín lækjar bunan
kveður
Með lagi því, er sorgmædd hjörtu
gleður.
Sólfagra meyja, fremur en að falla
Að fótum þeirra , sem að hata þig
Kom þú til mín, sem altaf er að
kalia
í ástar-ljóðum þá, sem skilja mig.
Ég er sá andi’ er ann því fagra’ og
góða
Og af því er ég faðminn þér að bjóða.
Kaldbrynnir.
PIPARM/ERIN.
(Framhald frá síðasta númeri.)
þótti nógu langtfarið og svo gjört þetta
til að hugnast honum aftur.‘
‘Ónei, hvaða heimsku farið þið með;
hanti kvað haía verið giftur þcssari konu
fyrir mörgnm árum, og svikið itana.
Svo reyndi hann að ná Ólöfu, en hún
var ekki svo auðtekin sem hann hélt
Svo fann hún út að hann átti lifandi
konu og sendi lianr. svo eftir henni, og
tekur nvi við þeim báðum sem börnum
sínum.’ Þannig geugu dómar fólks, um
þessa kynlegu breytingu á högum vina
vorra, og af öllu því rnarga sem það gat
sér til, var hið síðast greinda réttsst.
Ólöftók á móti þeim hjónum eins og
hefðu þau vei ið börn hennar, og góða
lítilsiglda konan grét fagnaðar og þakk.
lætis tárum á brjósti meykerlingarinn-
ar, á meðan Jón þrýsti vinsamlega hönd
hennar, og bláeygi drenghnokkinn með
ljósu lokkana stóð lijá alveg hissa og
hálfsneiptur,hafði svo oft séð móður sin-
a gráta; hann iiélt það vseri af því að
hann vseri óhlíðinn og slæmur sonur
nú hafði hann þó ekkert gjört, og þó
grét móðir hans, og það hjá óknnnugri
konu; var það þá henni að kenna? Og
að komast að því ieit hann til hennar,
og í því greip hún hann, kysti og sagði
að hann ætti að vera góður drengur,
‘Þú hefur verið slæm við mömmu fyrst
hún grætur hjá þér,’ sagði hann; og
mamma hans hló að þessu hnyttiu yrði,
og Jón og gamla konan.
Það eru Iiðin þrjú ár siðan ofanskráð-
ur atburður skeði; allann þennan tima
hefur Jón búið í húsi Ólafar fornvinu
sinnar með konu sinni, og þangað liafa
nú safnast nokkrir vildustu vinir Ólafar
og þeirra hjóna til að sitja afmælis-
veislu Ólafs Jónssonar sem skýrður var
í höfuð meykerlingarinnar okkar. Með-
al gestanna var og Sveinn kunningi
þeirra Jóns og Ólafar. Fólkið var búið
að hressa sig og beið eftir prógramm-
inu sem koma átti, og fyrst á pró-
gramininu var Ólöf með kafla úr æfr
sögu sinni, og hljóðar hann sem fylgir.
‘Æflsaga mín er ekkert framúrskar-
andi merkileg, ekkert nema það sem
fyrirkemur i daglega lífinu. Ég var fædd
og u| pdin þangað til ég 16 ára alveg
eins og hver önnur íslenzk stúlka,
smalaði og reið berbakt þegar ég var
krakki; bar tað til dyra úr fjárhúsun-
um, b .rði á túni, rakaði hey á túni og
engjum, tætti ull á vetrum. og prjónaði
mér og öðrum á hendur og fætur. Loks-
ins kyntist ég manni sem ég lærði að
elska og sem einnig elskaði mig, alveg
eins og þ ið gengur milli pilts og stúlku
enn þann dag í dag. Eg held hann hafi
veriðálitinn í góðu meðal lagi af öðr
um að því er greind og röskleik snertir,
sjálf hélt ég hann öllum fremri. Yið
bundum ástar eiða okkar, hann skyldi
bíða mín fjögur ár, því ég var þá aðeins
fimtán ára gömul eða á því sextánda.
Hvað ég elskaði þennann mann, og
hvað ég var sæl með sjálfri mér.en samt
ásettum við okkur að halda því leyndu
fyrst um sinn; hann var kaupamaður,
og hafði verið í þrjú sumur samfleytt
hjá foreidrum mínum. og enn var hann
Framhald á 5. blaðsíðu.