Freyja - 01.01.1899, Blaðsíða 6

c
FliEYJA, JANÚAR 1899.
OORA THORNE
eftir
BERTHA M. CLAY.
(Framh&ld frá síðasta númeri)-
Heimkoma lávarðarins var hin sæl-
asta stund, sem hann hafði lengi lifað.
Dætur hans vora yndislegar, og lady
Helen brosti þegar hun leit á þessar
þrjár persónur, því margnr mundi hafa
tekið Ronald fyrir hróður þeirrasystra
fremur en foður. Fyrst < ar eius og ein-
hver fjarlægð milli þessnra ástmenna.
en lady Helen tókst brátt að eyða lienni.
Hún skipaði svo fyrir að fyrsta máltíð
sem sonur hennar borðaði skyldi tilreidd
í morgunstofunni, svo að feðginin gætu
verið þar ein saman. Þar logaði eldur
á arni,og þýðletrnm blæ sló um stofuna;
einhver friðar hlíða breiddi þar f'aðm-
inn móti hinum farlúna ferðamanni.
Þegar máltíðinni var lokið, söng Bea-
trice nokkur lög eftir beiðni móður sinn-
ar. og hin hijómþýða rödd hennar frið-
aði hjarta lávaiðarins, Svo sýudi Lilli-
an honum málverk sín, og þótli honum
mikils um vert; sérstaklega eina inynd,
myndina sem hún málaði hinn eftir-
minnilega maí dag. Það sást glöggt
hversu sólin ljómaði á seglin fannhvít,
og sólgiltar öldurnar liðu hægt upp á
sandinn.
Þar var og önnur mynd sem honum
geðjaðist mjög vel. Það var snoturt
bóndabýli, sívafið undur fögrum blóm-
um; hávaxin hrika tré, skýldu þeimá
allavegu; inn á milli trjánnasást skrúð-
grænt akurlendi, og liðaðist hveitið í
bylgjum fyrir hægum vindi, Gegnum
limu trjánna sást himininn heiður og
blár,en skuggarnir hjúfruðu sig viðræt-
ur trjánna. Sólin var hátt á lofti svo að
hún stafaði sjóinn, sem glitti i hér og
þar út á inilli trjánna.
,Þessar yndislegu myndir meiga ekki
liggja undir lás ienaur, Þú hefur ein-
mitt náð litbreytingnnum svo aðdáan-
lega vel. Það er eins og sólin glitri á
öldu'ium. Hvar er þetta útsýni?1
,Nei, veistu það ekki? Það er bústað-
ur mömrnu.1
jHeimili mömmu;1 þessi orð berg
máluðu óþægilega í sálu hans. Hann
mintist nú brots hennar, og þettaaugn-
ablik varð það afarstórt. Hann mundi
eftir bréfiuu og bnrt.för hennar, og svo
sitt eigið heit, að taka hana aldrei í sátt
aftur. En þessi kona var þó móðir
barnanna hans, og þau myndu elska
hana. Hún var partur af tilveru þeirra
Endurminningin um hana var letruð á
hjörtu þeirra, og þarna var myndin af
^heimili mömmu,1 þannig hngsaði láv.
,Hérna er Elms; þessi gömlu tígnlegu
tré, og gegnum þau glittir í gluggann á
svefnstofu mömmu; þarna, sjáðu. er
lestrarstofan okkar,1 sagði Liilian.1
Hann starði hugfanginn á þessa fögru
mynd. .Hvernig skyldi Dora iíta út?
Skyldu dökku lokkarnir liennar liöast
eins fagurlega og til forna? Skyldi roð-
inn vera farinn úr kinnum liennar? —
Nei, liann vildi ekki hugsa til hennar,
konunnarsem smánaði hann, og ekki
einusinni nefna nafn hennar í áheyrn
barnanna sinna. Myndirnar voru því
lagðar niður aftur,
Lávarðurinn var hæst ánægður með
dætursínar, enkanlega liafði hin indis-
lega Beatrice töfrað tilfinningar bans,
Hann sat og dreymdi dagdranma sína
löngu eftir að aðrir voru gengnir til
livílu, og í einverunni strengdi hann
þess heit að vinna upp tapiðann tíma.
Þessar dætur, enkanlega Beatrice yrði
drottning samkvæmislifsins, og hlyti
því að giftast vei; gegnum þær skyldi
ætt hans fá uppreisn. Á Beatrice byggði
hann allar vouir sínar; ósjálfrátt fann
hann til þess, að hún var atkeri vona
sinna, alveg eins og hann forðum var
föðursíns. Hvað. efhúnfetaði nú í
fótspor lians, og lífsvonir hans strönd-
uðu nú á heimsku iiennar? Nei, það
var ómögulegt; það skyldi aidrei koma
fyrir. Hann ætlaði að vernda hana;en
þá fór ónota hrollur um hann allann,
er þessi hugsun flaug gegnum huga
hans.
Daginn eftir, oð loknnmmorgunverði
tók lávarðurinn dætur sínar með sér
inn í myndasalinn, þangað sem faðir
hans forðum tók hann sjálfann, og
sagði:
,Börnin mín,‘ sagði hann; Jyrirmörg-
um árum síðan stóð ég hér frammi fyr-
ir föður mínnm.og haun aðvaraði mig
á sama hátt og ég nú aðvara ykkur.
Þrátt fyrir skildleika okkar,þekkjumst
við mjög lítið. Ég elska ykkur, og
hamingja ykkar liggur mér á hjarta,
meir en allt annað. Eg krefst þess á
móti, að þið séuð hreinskilnar, os segið
mér leyndarmál ykkar, ef þið hafið
nokkur; ef þið unnið einhveijnm, í
hvaða stöðu. eða hversu fátækur sem
hann væri, þá fyrirgef ég þaðnúna, allt
alit, nema fals og nndirferli; það hat.a
ég af ölln hjarta. Nú er ég mildur eins
og móðir og fyrirgef allt.‘
Þær fölnnðu báðar upp, önnur afótta,
hin af tiifinningii.
,Karlleggur Earles ættarinnar hefur
syngað við og við en konurnar aldrei;
þessvegna fyrirgef ég ykkur þó þið
hafið framið einhverja bráði'æðis synd,
fyrir skort á nægilegri tilsögn eða eftir
liti; á ykkur meiga engin líti finnastj
Og þegar þær svöruðu engu, hélt hann
á'ram og saaði. ,Einusinni gjörði ég mig
sekann í undirferli, og sú synd rak mig
frá heimili mínu, gjörði mig að flótta
manni og eiðiiagði beztu ár œfi minnar,
þessa synd hata ég síðan, og get hana
ekki fy rirgefið. Segið mér satt, þá verð
ég vinur ykkar og verndari. Ljúgið, og
ég fyrirgef ykkur aldrei—aldrei.1
,Mamma kendi mér að virða og elska
sannleikann; ég hef aldrei sk.ökvað á
æfi minni sagði Lillian örugglega,
,En þú Beatrice mín,‘ sagði lávarð-
urinn og dró hana til sín.
,Eg endurtek orð systnr minnar Ég
hefaldrei logið,‘ sagði hún drembilega.
en Þ° fölnaði liún upp. Leyndarmálið
—trúlofun hennar og Hugh Fernlys
skelkadi hana,
,Ég trúi ykkur báðum,‘ svaraði lá-
varðurinn. ,Eg lessannsögli útúrsvip
ykkar. Ef þið hafið eitthvert leyndar-
mál, þá segið mér það núna, og égskal
fvrirgefa og hjálpa ykkur.‘
,Ég hef ekkert leyndarmál; æfi mín er
opin pók sem þú mátt lesa spjaldanna
á milli,1 sagði L llian.
,Guði sé lof,‘ svaraði lávarðurinn og
klappaði hlýlega á kollinn á henni En
hann minntist þess löngu seinna, að
hann lét sér nægja svar liennar fyrir
þær báðar.
,Ég veit,‘ sagði hann, 'að ungar
stúlkur lenda stnndum í ástamálnm-
þið segist ekki hafa gjört það, og ég'
trúi ykkur. Eitt orð enn, engin b dfun
er stærri en ófrjáls ást og leynileg gift-
ing. Einn afættingjum ykkar f..jörðist
sekur um þesskonar yfirsjón, og hegn-
íng hans var löng og ströng. Af hverju
brosir þú, Lillian?-
,Af því að ti) þess að verða ástfang-
inn verðnr maður fyrsr. að sjá einhvern
til að verða ástfanginn i, Bentrice,
hvað þekkjum við marga? Leigh bónda’
læknirinn í Seaby, þen, a.n, Gord og
svo Elms fólkjð. Sjðan hingað kom
sir Hénry Holt og prince Burgezi 0g
nú eru taldir aJlir sem við þekkjum *"
Lávai óiirinn brosti ánæjjulega. ,jn>
þaðer satt. en bráðum iniinuð þið þekk-
ja fleiri; þ í nú stendur ný veröld op n
fyrir ykkur. Ég legg engin böft á ást
ykkar, en gjöri það eitt að skilyrði. að
hún sé hrein, djörf og opi. ská, að þið
liafnið nndirferli í þessháltar sókum
því nú vitið þið hvað við því liggur’
Hvorug ykkar teknr lönd né tignamaf.i
mittí hvorutveggja gengnr til næsta
erfinvja míns, Lionel Dacre. Mín inni-
legasta bjartans ósk ersú, að sjá aðra-
hvora ykkargiftast honnm; þrátt fyrir
þaö, legg égykknr ekkert fyrir í því til -
liti. Nú hefég lokið ræðn minni, og þið
megið fara, og búa ykktir undir að sjá
sir Harry og iady Lawrance. Löngu
seinna tók hann fyrst eftir því hversu
þögul Beatrice sat utidir þes-ari löngu
ræðn. en þá var það of seint.
þegar B,*atrice var ein, tók hún að
hugsa um ieyndarmál s:tt. Hún óskaði
að hún befði haft kjark tii að segja
honum alt, og lienni iá viðað gjöra það
Hún gjörði það þó ekki, og nú var það
of seint, svo mikið sem bann unni
henni. Mundi hann aldrei fyrirgefa
henni framar. En hún vonaöi að
Hugh myndi aldrei finna hana;og hver