Freyja - 01.01.1899, Blaðsíða 7

PREYJA, JANÚAR 1899.
Teit, gat ekki skipinu borist á? Hve
miklar líkur voru ekki til þess. Eitt
lilaut hún að gjöra, og það var að láta
íöður sinn aldrei vita launmál sitt.
XXIII. Kap.
Það leið ei langur tími áður en tókust
igóðar ástir meðfrændsemi milli þeirra
leðginanna. Rouald endurbætti land-
eigniruar að stórum mun. I staðinn
fyrir hrörlsga kofa leiguliðauna, risu
ásjáleg hús, og bráðum varð hinn ungi
lávarður nppáhald fólksins. Þegar
voraði, fór haun að undirbua dætur sín-
ar uudir tyrscu ferö þeirra til Londoa,
þar sem þær áttu að verða pólstjörnur
tizkunuar, félagslifsius og gleðiiiHar.
tíanu áleit módur sína bezt fallna til að
leiðbdina þeiiu. Eiuusiiiui þegar þau
\oru að talauiu þessa ferð, varð Ronald
litið á módursíiia, og tók þáfyrsteftir
þvi að húu hatði ekki guilsiáss ættar-
iunar, og spurði hvar það væri, og því
liúu hefði það aldrei.
.Það tilheyrir kouu hins lifandi og
rikjandi lávarðar, enekki hinsdauða.
úg lief ekki haft það síðaii faðir þiun
dó.‘
,Það ætti að uiega velja úr því handa
systrunum,* sagði lávarðurinn.
Lady tlelen lét færa þangað gnllstáss-
hyrzluiia, sem var afar þung. Beatriee
var í sj iiinda hiiuni af sælu, þegar húu
eá þesia dýruiætu muni; skíuandi de-
uia ita af beztu tegund, perlur, rúbis
og allskonar dýrindis steina setta í um-
gjörðum at hreiuasta gulli; þar voru
halsfestar, hringar og armbörnd af óút-
sesjaulegu verðmæti. ,Þetta er afar-
dýrmætt,' sagði lávarðnrinn og tók upp
hálsfesti alsetta rúbis. opals og demönt-
um. .Þessir opals voru teknir úr kór-
duu ludversks konungs, og gefnireinum
af forfeðrum vorum. Svo mikið hefur
verið látið afóhamingjunni sem fyigir
þessuin steiui, að mér er ekkert um
hann.‘
.Gelðn mér opalsteins festina pabbi,"
s<gði Beatrice. ,Ég er ekki hjátrúuð;
<ig guil og gimsteinar eru að mínu áliti
■eitt af nauðsynjum lífsins;* svo rétti
iiún hendina fram eftir festinni; og þá
tók lávarðurinn fyrst eftir opalhringn-
<rm frá tíngh. ,Hver hefur gefið þér
þenna afbragðs hring?1 spurði hann og
greip um leið hönd hennar. Spurningin
kom 8vo flatt npp á Beatriee, að henni
varð hverft við; hún var búin að
gley mahringnum oghafðihann af vana.
Eitt augnablik var hún hikandi, en
náði sér þð bráðiega aftur, og sagði
ofur rófega. ,Mér var gefinn hann
lieitna.1 Engum datt í hug að svarið
væri undarlegt. Þau héldu að hringur-
inn væri gjöffrá móður hennar.
Lávarðinum þótti gaman að sjá hvað
ólíkan smekk þær systur höfðu. Bea-
triee valdi sér skínandi demanta, gló-
andi rubis og pnrpurarauða amethysts.
Lillian kaus sér perl ir og etneralds.
,Margt af þessu er gamaldags, og þ irf
að endiirnýja áðnren þiðfariðtil Lond-
on,‘ sagði lávarðurinn.
Beatrice flýtti sér að taka af sér
hrinvinn 02 læsa liann niður, eins lljólt
og hún korast í bnrtn. 0' hvað liana
yðraði nú þess hversu dýrt húu keypti
fárra daga hamingju, því ást var það
ekki.
* *
*
Loksins kom sá tími að lávarðurinn
flutti rneð dætrum sínutn 01 móður til
London. Þær systur komc í fyrstasinn
á æfi inn í hringiðusamkvætnisgleðinn-
ar, innanum aðalsfólk, ríkasta og hæzt
standandi fólk landsins; og innan skanis
voru þær eins og tii var ætlast, fegnrðar
gyðj irgleðinnar. Beatrice gleymdi eng-
inn, eftir að hafa séð hana einusinni;
þær vorit rósin og liljan, sólin og tungl-
ið, eða nóttin og morguninn. Skáldin
ortu um þær ástarljóð, og ungu menn-
irnir flykktust ástsjúkir kringum þær.
Þetta sama ár komst liinn ungi lá-
varð ir af Airlie á lögaldnr. Hann var af
elstu og göfgustu láv.ættum Englands;
göfuglyndur, ungur, mannvænlegur og
einbirni að stæztu óðaiseignum lands-
ins. Það var þvi ekki furða þó um h indr-
að mæður og dætur af aðalsfólkinu væru
farnar að taka saman ráð sín, og leggja
net sín fyrir þenna happa drátt. Hanu
dansadi hló og iék sér alveg eirs og
/ólkið vildi; en engnm hafði enn þá tek-
ist að snerta hjarta hans. Hann hafði á-
sett sér að bíða þangað til hann tínndi
þá stúlku er ynni sér sjálfs sín vegna,
en meðal allra þeirra kvenna sem hann
enn hafði séð, fann hann ekki þá er
hann leitaði að. Lady C. Tachbrook
sem um nokkur nndanfarandi ár, hafði
veriðpólstjarna tízkunnar, og samk væm-
isgleðinnar, skaut að honum öllum ást-
arörvum sínum, án þess að hitta hann.
Flora Cranbourne veðjaði, að eftir tvo
valza skyldi hún hafa unnið frá honum
ástarjátning; en hún tapaði. Lávarður
Airlie var kallaður ósigrandi í ástasök-
um.
Láv. af Airlie, heyrði eins og aðrir,
mikið látið af þeim Earles systrum, en
ekki gjörði hmn sér nein óiriök til þess
að sjá þær, eins og allir aðrir gjörðu.
hann bjóst við að þær væru líkar öðr-
um konum.
Það var morgun einn er hann sótti
sa nko n i sem lady Downham stofu-
aði og bauð honum til, ásamt mörgum
öðrum tignum gestum. Hann kom
snemma; fáir voru komnir, svo hann
gekk sér til skemtunar út um samkomu
svæðið. Þar voru tjöld hér og þar, og
frá þeim liljómuðu ýmiskonar söng-
raddir. Veðrið var yndislegt, loftið
hreint og bjart; hvervetna angaði ylmur
blómanna og trjánna. Ótal flögg blöktu
í m orgunvindinnm, og sólargeislarnir
titruðu fagurlega á silfur gárnm gos-
brunnanna, og niðurinn frá þeim lét
þægileza í eyrum. Skamt þaðan sá hann
laibskála úr tómuin vafningsblómnm.
Þaðan mátti sjá um alit vatnið, sem var
krökt afskemtibátnm.Hann tók sér sæti
í laufskálanum og hélt sig þar einann.
E11 bráðum heyrði hann tvær kvenn-
mannsraddir; önnur var hrein og
skær; hin var engu síður svo, en hún
var svo undur mild og þýð. Það var
sú fegursta konurödd sem hann hafði
heyrt.
,Ég vona að við þurfum ekki að bíða
hér lengi, Li 11 i, ‘ sagði þessi þýða rödd.
,Lady Helen ætlaði að útvega bát og
róa okkur yfir vatnið.*
,Jæja. það væri nú gaman. En þú
vilt líka æfiulega vera í liringiðu gleð.
innar,‘ hljóðaði svarið.
,Já, ég hef fengið nóg af einverunni.
Ó, er ekki þetta yndisiegt Lillie? Jú, ég
veit þér þykir það. þótt þú viljir ekki
kannast við það. Enlífiðer þess vert
að iifa, þegar svona gengur,1 sagði þessi
hljómþýða rödd. London er sá dýrðleg-
asti staður sem ég hef þekkt; það eina
sem ég hef út á aðsetja, er að meiga
ekki vera algjörlega hreinskilin.1
,Hvað áttu við Bee?‘
,Lady Helen er altaf að taia um þessa
kvennleguró. Auminvja amma, henni
finnst kvennleg ró, vera innifalin í því
að draga sig í hlé, og innibyrgja allar
mannlegar tilfinningar. En mér er ó-
mögulegt að fella mig við þessa til-
finningirleysislegu uppgerðar ró.‘
,Lady Helen hælir þér Bee, eins og
albr aðrir.‘
,Getur verið, en þegar lady C. sagði
mér söíuna af frænku sinni, þá kom
hún tárunum út á mér, og ég gat ó-
mögulega gjört að því. Og eins, þegar
Dorchestir láv. gagði okkur skrítluna
þá um daginn, þí grét éa- af hlátri, og
húsið var fullt af fólki. Ó ég læri aldrei
þessa kvennlegu fyrirmannlegu ró.‘
,Þú y: ðir ekki nærri eins skemmtileg
ef þú lærðir það, systir mín.‘
,0, mig langar svo til að hlægja að
þJ sein er hlægilegt; og grátameðþeim
sein gráta. Ég hata uppgerð og hra.-o.:i.
Óég læri aldrei þessa fyrirmannlegu ió.‘
,Þú hefur ætíð verið hngrökkog hrein-
skilin. Manstu ekki hvað Elmsfólkinu
þótti vænt um þig?‘
,Ó minnstu ekki á Elms; ég má ekki
hugsaþangað. Ilér er svo yndislegt, hér
er líf og fjör og gleði; allt sem mig hefur
langað eftir.‘
Svovarðþögn. Lávarðinn langaði til
að sjá þessa konu; konnna sem liataði
fals og óhreinskilni. Nú minntist liann
þess, að liann stæði á hleri, svo hann
hrökk við, hann ýtti frá sér vafuings-
blómunnm, og sá ljóshæiða stúlku sem
(Frumh. í næsta núnnri.)