Freyja - 01.10.1900, Blaðsíða 10

174
riiúYJA
því hann átti að geta sagt eftinnanni sínum hvernig liði. Þeir skiftu þá
með sér verkum. Karmel ætlaði að narra hann inn, en Robert átti aðsjá
um lntnn úr þvf. Rfctt á eftir var járnboltanum ýtt frá, ljtísglampa lagði
inn til þeirra, og varðmaðurinn rak hðfuðið inn og spurði, hvort allt
væri með lagi.
„Nei, komdu og vittu hvort þessi náungi cr dauður,“ sagði Karmel.
„Ilvað er nú á seyðií“‘ sagði Bretinn og gekk inn. En hann varð
enkis vísari, þvi þá fekk hann rothögg í höfuðið. 3Ieð það bundu þeir
liann á höndum og fótum ineð hans eigin leðurbelti, og stungu svo klút
upp í bann. Svo klæddu þeir sig í snatri, tóku tvær skammbyssur og-
sverð af varðmanninum, og báðar sagirnar, því skeð g;eti að þær kæmu
þeim enn að gagni.,, Eigum við að taka ljósið?“ spurði Robert.
,,.Já, meðan við erum að komast út og finna stigann, en ekki lengra
það gæti komið upp um okkur.“ Robert tók luktina og lokaði dyrunum
hljóðlcga á eftir sér, og héldu svo áfram þar til þeir komu að stiganum.
Þeir stönzuðu augnablik til að hlusta, en allt var hljótt, svo þeir héldn
enn áfram. V:'ð liinn er.dann á loftinu var autt verelsi, sem nú var aðal
stöð varðmannanna. Þar urðu þeir félagar að fara gegnum.
„Við skulum fara hiklaust gegnum varðmanna herbergið og líta
hvorki til hægri né vinstri. Þeir sem þar verða fyrir, eru sjálf sagt nýir
og halda liéfað að við höfum vcrið sendir ofan í heiðarlegum erinda-
gjörðum. Kömdu nú og fylgdu mér(“ sagði Karmel.
Robert gjörði svo. Inni voru fjórir hermenn og geispuðu þeir ó-
lundarlega. Mátti af því sjá að þeir væru nývaknaðir. Enginn þeirra
tók cftir fióttamönnunam fyren þeir voru f þmn veginri komnir út. Þá
■leit einn upp og sagði: ,,Hvað er nú um að vera? Ilverjir eruð þið?“
„Frá sir William," sagði Robert án þess að líta við.
,,Það á þó ekki að náða uppreistarmennina?“
„Þeir hafa gjört skringilegar játningar og verða ekki hengdir á
morgun.“ svaraði Robert. „Geturðu ekki stanzað augnablik og sagt
okkur fréttirnar?“ sagði Bretinn. Robert heyrði ekki, því hann varkom-
inn út og þeir fölagar báðir.
„Komdu hörna, við meigum ekki verða á vegi varðlíðsins,“ sagði
Karmel. „Okkar verður bráðlega saknað,“ bætti hann við.
,,Það kernur einhver á eftir okkur þarna hinuméigin á brautinni,"
sagði Robert og leit aftur, er þeir höfðu gengið nokkur skref.
„Við skulum láta sem við sjáum hann ekki. Hann er líka einn.“
Þeir voru á aðalgötu þorpsins og mitt á milli fangah ússins og heim-
ilis sir Arthurs. Skamrnt þaðan voru krossgötur, aðra hvora þeirra ætl-
uðu þeir að taka, því þeim var um að gjöra að verða ekki á vegi varð-
mannanna sem mundu heimta af þeirn einkunnarorðið, en það höfðu
þeir ekki. Þegar þeir komu að krossgötunum, heyrðu þeir sagt í lágum