Freyja - 01.04.1908, Síða 13

X. 9-
FREYJA
213
kafla fir blaðinu er lofaði rajðg Rossi og framkomu hans um raorg
uninn, og var þar getið með nafni konu þeirrar, er almenningur
áleit að hefði leyniíeg’ áhrif ástjórnmái landsins og hve raakle’ga
ofanígjSf Rossi hefði gelið henui. //ugsjákur undan iestrinum og
viss um að Uatursfrækorn þau, er hann í fljótfærni sinni sáði um
morgunin í garð þessarar stúiku, liefðu ekki einungis fest rætur,
heldur væru þau og farin að bera ávexti, flúði Rossi inn í setustofu
sína. ,,Vi 1 jið I>er ijós, herra minn?1' kallaði Eiín á eftir honum.
Rossi neitaði því, en við glœtnna frá eldinuin tók hann mál
vélina ár uinbúðunum og setti hana á borðið. Úr draghóiíi tók
liann pappa kassa og úr kassanum kringlótta málm plötu, sem
bann setti í véiina. Að því búnu lokaði hann stofudyrunum vand
8ega. Meðan þessu fór fram, dönsuðu logárnir á arniuum og köst
uðu skuggaiegum töframyndum á stofuveggina umhverfis og up]*
5 inænirínn.
VII
„Eg verð að lesa þetta fyrir hann föður þinn, Elín, það má
ekki fyrna slíka vöru. En vesalings Róma! Eg er hræddur um
að henni verði ekki værl í Róm efttir þetta. — En Rossi, hvað
gengur að honum/ Maður gæti ímyndað sér að hann væri ræfill
eða glæpamaður eftir hegðun hans að dæma, í stað þess að vera
eigurvegari 0g átrúnaðnrgoð alls fólksins," sagði Brúnó og þaut
út tii að gleðja sig yflr hinum góðu fréttum í fjörugri félagsskaji.
En Eiín hélt áfram að afklæða son sinn, sern var úrvinda af þreytu
og svefni, en klifaði þó á því, að hann vildi kvssa David frændu
áður en harin sofnaði. Eiín ætlaði þá að kalla á Rossi en hikaðí
við að gjöra vart við sig, þegar hún fann að stofudyrnar voru
iokaðar. Ileuni brá kynlega við, er hún alit í einu heyrðiókunn-
ugs manns rödd innil stofunni, þar sem liún átti von á Rossi ein
um og í myrkrinu. Hún héyrði orð og setníngar á stangli til liins
ókunna manns og Rossi svara upp afturog aftur ineð þessari ein-
kennilegu setningu og í málróm, titrandi af geðshræringtt: ,.Eg
sver við nafn hins heiiaga guðs að gjöra það.“ Við hvern gat
hann verið að tala og hver gat dregið frá honum slík loforð
Loks datt henní í hug málvélin, það hlaut að vera hún, því enginn
gat hafa komið án þess að hún hefði orðið þess vör. En hvað olli
alvöru hans og ákefð? Þ:ið var henni ráðgáta. E11 ráðning þeirrar
gátu kom fyr en hana varði, því nú heyrði hún ókunnu röddina
segja:
„David, þegar þú lesf þetta— —úr hinni dýpstu sorg, sem