Freyja - 01.11.1908, Side 19

X5 4,
KREYJA
91
Komduvinur, við inegum ekki dvelja, “ sagði Sölargeislinn og;
og greiddi förina með örmurn sínum mjúkum og hlýjum inn á
ínilli trjánna. Studdur af þeim, fylgdist vinurinn með hon-
urn —vegfarandinn, sern dvalið hafði við brúarriðiö, en það
var Hugurinn.
Aldrei hafði Hugurinn farið yfir fegurri veg, því hvar
sein hann fór, mátti rekja för vinarhans í ótal töfrainyndu in,
og honum lá við að óska að hann sjálfur væri Sólargeislinn.
,,Ekki myndir þú óska þess ef'þú þekktir sjálfan þig, því
þangað sem þú kemst, kernst ég ekki, Sjáðu þetta, “ sagöi
Sólargeislinn og brá sér utn leiö mjúklega á andlitið á konu
nokkurri, er sat alein í rjóðri einu litlu og hallaði höfðinu nið-
ur á þringu, eins og vœri hún í þungum þönkum.
Hér nam Hugurinn staðar í annað sinn. En nú var hann
ekki þreyttur eins og þegar hann hvíldi viö brúarriðið. Kvöld-
sólargeislinn hafði ráðið gátuna.
Frá þessari konu fiutti hann með sér sigurgjöf lífsins, sem
var innifalin í einu ástríku brosi.
Hugurinn sá nú sjálfan sig ofurlítiö vöggu-barn, og þetta
blíða bros, er sólargeislinn hafði sýnt honum, vissi hann nú,
að rnóðir sín hefði gefið sér. Nú4þekkti hann aftur fyrstu
gjöfina er hann hafði þegið og hann vissi, að hún var ölluin
gjöfum dýrmœtari. Nú minntist h^nn ogmeðdjúpri lotningu
þess er vinur hans sagðihonutn urn leið og þeir fóru yfir brúna:
,,Við megum engu gleyma. “
,,Lækkið fall yðar, litlu öldur, “ ómaði innst úr fylgsnurn
skógarins. ,, Réttu mér hönd þína, hjartans móðir, “ sagði
Hugurinn. Og áfram leiddust þau hlið við hlið, í kvöldkyrö-
inni, fram hjá hælurn munaðarleysingjanna, hreysum kot-
unganna, fletum sjúklinganna, klefuin fanganna, höllum kon-
unga, stjórnenda, dóinara og auðmanna. Og hvar sem þau
fóru ómuðu þessi orð: ,, Við megum engu gleyrna. “ Og aö
loknu dagsverki fvlgir brosið, sern Sólargeislinn benti vegfar-
andanum á út í lundinn, þar sern síðustu geislar kvöldsólar-
mnar flytja með sér þakkar og sigurbros þeirra til guðs, út í
eilífan geiminn. __D G