Freyja - 01.02.1910, Qupperneq 13

XII 7
FREYJA
1B1
gráti og vökirm, fanst mér hún eiga fyrirgefningni skili'S, og
svo er ég ekki svo viss um, aS hún ætti aö segja rnanni sínum
írá þessu, sem er einimgis þagnar-synd, er hann kynni aö mis-
■skilja. Sjálf heldur hún aö bezt sé aö þegja, þar eö vafasamt
sé, að nokkuö gott geti stafaö af aö segja þaö. Hvaö heldur
þú? Og eitt er víst, aö siðan hún giftist, er hún eins og önnur
manneskja. Hún er umvent, — merkilegt, og þó satt. Þegar
ég var barn. á nunmuskóla, en fékk ekki að fara til bæna, af þvi
baróninn vildi ekki láta ferma mig, las ég oft í verkum helgra
manna, að hið dýpsta svartnætti syndanna væri oft rétt á undan
dagrenning sáluhjálparinnar. Hver getur sagt? Einmitt þessi
vina mín var einhver hégómagjarnasta stúlka í Róm. Nú hirðir
hún ekki um neitt af slíku.
■“■Eftir tvo daga færðu þetta bréf. — ITvers vegna get ég
ekki fylgt því? Elskaðu mig æfinlega, það lyftir mér upp til
þín, og sannaðu með því, að þegar þú fékst ást á mér — hafi
ástin ekki verið gjörsamilega blind. Ég er ekki eins gömul og
ljót eins og ég var í gær, — og enginn getur unnað þér meira
en ég. Góða nótt! Ég opna gluggann minn til að senda bænir
mínar til stjarnanna yfir Monte Maríó í áttina til Englands. Ó,
hve þær eru bjartar i kvöld! Ýndislega bjartar! — Rórna.”
VIII.
Xæsta morgun var greifainnan veik, svo Róma fór til
hennar.
“Ég verð að fá læknir. Það er ótugtarlegt að láta mig
vera hjá’.parlausa allan þennan tíma,” sagði gamla konan.
“Þ.ú hefðir haft lælcni fyrir löngu, hefðir þú ekki forbann-
aö aö sækja neinn.”
“Faröu nú ekki að tuggast á þessu, Róma, en sendu strax
eftir lækni — Dr. 'Fedi, húslækni Páfans. Allir hafa hann
núna.” Svo Róma sendi eftir honum.
Með honum kom meðhjálpari, sem bar handtöaku hans.
Fedi þuklaði sjúklinginn hátt og lágt, velti höfðinu á ýmsa
kanta og sagði að hún yrði undir eins að fá hjúkrunarkonu.
“Heyrirðu, Róma! Dr. segir, að ég verði að hafa hjúkrun-