Freyja - 01.02.1910, Qupperneq 12

FREVJA
xrr 7
! $<7
“Yfírlýsíngín, sem þá sendir, er prentuö og f>orgaö fyrir
íiana, og veröur fest upp næsta morgun i býti. Frá prentaran-
ttm fór ég heirn tií Elínar. Hún var þá horfin, en ha :ði skiiiöi
eftir bréf og í því ániafnaö mér Maríu mjmdastyttuna sína —
þvi 'hún þarfnaöist hennar ekki þar sem hún nú væri. Gamla
fól-kiS var eyöílagt og hélt httn heföi grandaö sér. Eg þóttist:
skilja þetta á annan veg, og bað þau halda brottfar hennar
leyndrí, svo Brúnó bærust engar fregm'r um bað.
N. F. Iö'gmaöur hefir aftur séB Brúnó, en Brúnó vill ekkert.
segja, en talar um "svik” og fyrirgefning konungsíns. N. F,
heldur han,n í Pomorra glæpamtanna félagínu eða undfr áhrífunt
þess. I>að á greínar í öFum fangelsum og utan þeirra. Ég
held aiinað — álít þetta verk stjórnarinnar til að reyna aö ná í
það, sem h,ún kallar stærrí glæpamann i gegn um þann minnf.
Ég þarf að vita, hvar Charles Minghelli er. Hann sýnist me8
öllu horfinn, og engínn veit neitt um hann.
í gær sendí ég eftir einuin þessum Stro.z:ini og seldi honum
alt gullstássiö mitt. Vitanlega sveik hann mig svikalaust. En
hvað gjörir þa’ð. Ég hefi hvorki neitt að gjöra með slíkt, fínt
hús, hesta kerrur né þjóna til að elta mig eins og ég væri kard-
ináli. Getir þú verið án þessa, get ég það Iíka. En vertu ekki
hugsjúkur ivm mig, því mér líður vel — er glöö og ánægð clag-
ínn út af því ég elska þig. -Þ'að er mér fyrir öllu.
“En samt sem áður er ég hugsjúk út af þessari vinkonu
mijini, sem ég' sagöi ]>ér frá síðast. Hiún eltir mig á röndum
< g leyndarmál hennar hefir svo fangiö 'huga minn . að ég lóttast
að ég segi einhverjum frá því, þegar minst varir. Ég lield þú
vorkendir henni i mínurn sporum. Hún reynir að hugga sig
með því að hún sé saklaus af þvi hún lofaði e.ngu. Þannig er
röksemdaleiðsla kvenna — er ekki svo? Þær finna þessa af-
sökun, þegar það er' um seinan, og breiða þannig yfir yfirsjón
sína. Ég hefi sagt henni það, ó, svo oft. í heimsins augum
Iiafa af-akanir hennar eklcert gildi — af þvi hún hafði ekki kjark
til að segja nei, og rífa sig lausa, og einhver maður kallar þögn
hennar — verknaðarlausa, vel að merkja — samþykki, er hún
að heimsins dórni fallin...
“En hvað hún grét, og þegar ég sá hana með rauð augu af