Freyja - 01.02.1910, Blaðsíða 2

FTCEYJA
XM 7
170
Þá gekk út fögur faldalofi*
aö fagna komu hans,
sú fegurst mær var fundin.
jm fjörSui vesturlands.
Og ei mun Freyja fegri en húia
meö fald í kirtli blám,
og lokka h'kast gulli
er lágu niöur aS knjám.
MeS enniS hátt og hreint sem mjölk
og húmblá augun snör,
meS œskurjóSa ásýnd
og unaSs bros um vö-r.
Hann kvaddi ástaror&um mé5
þá ungu silkihlíö,
þau voru eflaust önnur
en okkar nú á tíö.
Þá hugir reisa hallir gulls
um hœSótt skýja storS—
og málgar tungur mœla
svo mörg og fögur orS.
Hún settist ungum sveini hjá
viö svala styrjulind,
er geisla flæSur féll sem blóð
um fjallsins efsta tind.
Því nú úr rekkju risin var
hin rjóSa morgun dís,
og breiddi hlýjan faSm að fold
er fólst und daggar ís.
-'i
Þá steig ’ún hœrra á himin hvel
og helti gulli á sand,